A walk down memory lane

De titel van de nieuwe blog is niet heel origineel of artistiek uitdagend maar het dekt wel voor het grootste gedeelte de lading. Het is ondertussen dag 50 en de tijd is werkelijk waar voorbij gevlogen.

Nu we 50 dagen onderweg zijn is het misschien leuk om jullie als lezer iets meer bij het hele proces te betrekken. Dat jullie als het ware op de achterbank zitten. Praktisch is dit onmogelijk want de auto zit werkelijk waar tot aan de nok toe vol. Iedere keer als we hebben gekampeerd ga ik als een soort autist te werk om de auto op extract dezelfde manier terug in te pakken. Simpelweg om het feit dat het anders niet past. Julian heeft ondertussen geleerd om, hoe goed bedoeld ook, zich maar een beetje buiten dit ritueel te houden. Zoals Youp van ’t Hek dit tijdens een van zijn conferences prachtig verwoordde: “…dan liep tie te dampen en te puffen die ouwe, de laatste koffers in de kadet proppend, en dan kwam mijn moeder met de beautycase”. Dergelijke situaties zeg maar.
En als we dan op weg zijn, is het tijd voor muziek. Julian is self acclaimed DJ in de auto en ik heb dus eigenlijk niets over de muziek te zeggen. Het enige probleem is dat zijn cd’s bij een warme motor niet meer werken en ik veel muziek bij me heb waar hij maar moeilijk naar kan luisteren.
We beginnen dus standaard met een cd van Julian die dan meestal na een nummer of 9 gaat haperen. Dan een cd van mij. Wat voor muziek we bij ons hebben? Heel gevarieerd eigenlijk. Van Musts zoals the Doors en Radiohead naar Nederlandstalig o.a. Frank Boeijen en Blof naar Probeersels als Lana del Ray en Jamie Woon naar Kutmuziek zoals Asteroid Galaxy Tour (my bad) en een paar cd’s die het raam uitgegaan zijn (ook my bad) naar Vroegâh zoals Charles Aznavour en Simon & Garfunkel tot en met de categorie Onverstaanbaar en dat is Kane. Dinand Woesthoff, die ik wel steeds meer ga waarderen, blijft onverstaanbaar en iedere keer als hij tijdens de live cd’s iets zegt, kom ik niet meer bij. Aaargh is zijn stopwoord. Naast muziek is er ook eten in de auto. Eten is eigenlijk gewoon snoep maar het klinkt gezonder. Ik, You want Suger? No thank you I’am sweet enough (Brick Top in Snatch), ben persoonlijk verantwoordelijk voor alle zoetigheid in de auto. Werther’s orginal, die mijn vader nog wel zal kennen van die keer dat ik met hem meereed en bijna stikte in zo’n ding en dat hij me al rijdend moest reanimeren om het eruit te krijgen. Dan zijn er Chupa Chups, Smint, Wine Gums en kaneelkoekjes. Deze laatste kruimelen nogal. Samen met de papiertjes van allerlei dingen zoals parkeren, kaarten van steden en de snoepjes maakt het dat mijn kant van de auto eruit ziet alsof er een bom ontploft is. Julian’s kant daarentegen ziet eruit alsof ik de auto net nieuw gekocht heb. Uiteraard ben ik erg blij met iemand in de auto die van een schone omgeving houdt, maar mijn gedeelte ga ik toch pas echt na de reis eens op het gemak schoonmaken. Het dashboard kan wel een doekje gebruiken want deze is bijna compleet groen uitgeslagen. Nu is dit niet zo heel erg, aldus mijzelf, maar het komt de hooikoorts, die alweer een paar weken iedere ochtend parten speelt, niet ten goede. Laat dit dan echt het enige zijn dat ik deze vier maanden aan opruimen en schoonmaken ga doen. De auto is het zenuwcentrum van onze reis. Hier vinden de diepe en onzinnige gesprekken plaats, rijden we iedere stad en avontuur tegemoet, luisteren we naar de ons zorgvuldig gekozen muziek, smsen we het thuisfront en ligt ons hebben en houden strategisch ingepakt.

Spiekend op mijn eigen pagina moest ik toch even achterhalen waar ik voor het laatst de blog heb geschreven. Barcelona. Hoe kon ik dat vergeten?! Ach, ik vergeet wel meer deze reis. Bij vlagen is mijn geheugen een grote zeef. Wat ik niet vergeten ben is dat ik al eens eerder in de stad ben geweest vanwaar deze blog geschreven is. Het was de tweede stad die ik in Italië heb bezocht. Een jaar of tien geleden met mijn ouders en broertjes. Deze blog is geschreven vanuit het prachtige Firenze. De in mijn ogen nummer drie stad van Italië en opnameplaats van o.a. de film Hannibal. Deze blog rijd ik, maar Julian ook, door memory lane en jullie, lezers, mogen mee.

Alvorens we bij memory lane aankomen moeten we eerst een stukje rijden. De rit begint in Barcelona vanwaar we via Lloret de Mar bij Dalí thuis aankomen. Bij Dalí thuis. Salvador Dalí heeft zich gedurende deze reis ontwikkeld tot mijn favoriete kunstenaar. De man met de snor heeft gewoond en gewerkt in Figueres en in deze stad staat en hangt een groot deel van zijn levenswerk. Het is dankzij Marloes dat ik deze plek heb kunnen bezoeken, zij kwam immers met deze geweldige tip. De Lonely laat het wel eens afweten. Julian gaat niet mee naar binnen. Dus ik mag alleen, de andere honderden toeristen weggedacht, door de gangen en kamers van Dalí’s ‘huis’ lopen. Het is geweldig. Vooral de voetstappen van de reuzen (facebook) en de woonkamer in de vorm van het gezicht van een vrouw vind ik, wat is het juiste woord, prachtstukken. Na het bezoek bij Dalí rijden we verder. Het is immers nog een stukje. We belanden in het mini staatje Andorra. Een enthousiaste vrouw bij het oude parlementsgebouw vertelt alles over wat los en vast zit in Andorra. Hier merken we voor het eerst dat onze informatievoorziening niet altijd even up to date is. Andorra heeft namelijk twee symbolische staatshoofden. Een is een of andere vage bisschop in Spanje en de ander is de president van Frankrijk. Hollande. Wat, huh, wie? “Weten jullie niet dat Hollande tot president is gekozen”, is de vraag van de vrouw. “Is HUH de reactie van mensen die weten dat het zo is”? Enigszins verbaast en beschaamd zetten we de rondleiding voort. Na een klein half uur weten we alles over Andorra. Met deze kennis op zak zetten we de reis voort. Kraaien die we zijn omzeilen we wederom de tolwegen. Normaal appeltje eitje, maar de Mio is niet zo goed met hoogteverschillen en in Andorra, dat midden in de Pyreneeën ligt, is dit niet zo handig. Een flinke detour brengt ons naar ongekende hoogte. Van de 38 graden die het de hele dag is geweest, zitten we ineens op 14 en de eerste skiliften komen in beeld. Een paar meter verderop dan de hele skipiste. Nu ben ik, gelukkig, nog nooit op skivakantie geweest dus het was wel eens leuk om er even middenin te zitten. Bergafwaarts zien we Pepignan aangegeven staan en we zijn blij dat we, zonder kaart en Mio, toch goed zijn gereden. Julian neemt het stuur van me over en als Julian het stuur van me overneemt gebeurt er altijd wel iets. Dit keer is het de politie. Een routinecontrole is het niet want ik heb de politie in Nederland bij een routinecontrole nog nooit met shotgun en al paraat zien staan. Heel even krijg ik een Mexico flashback maar al gauw weet ik twee dingen zeker; 1. Frans versta ik wel en 2. de politie in Frankrijk is niet corrupt. “Of we drugs, sigaretten of alcohol bijhebben” is de vraag. “Nee” is het antwoord. Het is bijna niet te geloven maar de agent vindt het prima en laat ons door. Ons, twee Nederlandse jongeren die midden in de nacht uit het belastingparadijs Andorra komen met een auto die tot het plafond vol ligt met spullen bedekt onder een laken. Die shotgun zal ook wel van plastic zijn geweest. Ik weid weer teveel uit. Naast het thuisfront van Dalí, bezoeken we ook de stad waar Vincent van Gogh lange tijd heeft gewoond. Bij Vincent thuis in Arles. Hier hebben we een route gelopen die ons bracht langs plekken in Arles die Vincent vervolgens heeft geschilderd. Een bekend werk is Caféterras bij nacht. Ook bezoeken we Avignon. Het plaatsje met de, bezongen, brug. Het ongelofelijk irritante wijsje Sur le pont d’Avignon on y danse on y danse…. En dooooooooor.

Door naar het duurste stuk van de reis. De Côte d’Azur. Het ene aardappelkeeldorpje na het andere. Te beginnen in Saint Tropez. Prachtige boten en onbetaalbaar zijn de twee woorden die deze stad, en de hele kust, exact beschrijven. Wij, arme reizigers, doen een middag mee met de aardappelkeelmensen. Een lasagna, een spaghetti bolognese, een water en een Tonic. Raad eens…. Juist ja 45 euro! Voor ons een schijntje, wisselgeld maar nog zo’n dag en we kunnen terug naar huis!
‘s Avonds verblijven we geheel in stijl in een vier sterren hotel. Uh ik bedoel vier sterren camping. Al zou ik niet weten wat vier sterren bij een camping betekenen. Een ster voor een warme douche, een ster voor een wc bril, een ster voor wc papier en een ster zodat je zeker weet dat je struikelt over de Nederlanders. Nederlanders die dan, midden in Zuid Frankrijk, stug GOEDEMORGEN blijven zeggen. Daar gaan mijn nekharen van overeind staan. En je kan Bonjour terugzeggen maar de Nederlandse kentekenplaat geeft je weg. De vier sterren camping, daar zitten we niet zomaar. Heel even waant Julian zich hier in memory lane. Hij is hier al eens eerder geweest en heeft hier memoires. Hij leidt mij rond en vertelt, zoals ik dat op een later tijdstip zal doen. Ook Saint Tropez, Cannes en de haven van Anitbes zijn voor hem bekend. In Cannes zijn we twee dagen voor het filmfestival en het is natuurlijk geweldig om als twee filmcritici hier rond deze tijd te zijn. De tijd staat echter niet toe dat we blijven om de films te bekijken en onze genuanceerde mening vervolgens via facebook of twitter te verspreiden. Het blijft bij de voorpret. Door naar Monaco. Nog één dingetje dan. Terwijl we op de boulevard van Cannes lopen en voorbij het gebouw komen waar de sterren hun opwachting maken, zie ik tot mijn grote verbazing aan de overkant, op een vluchtheuvel, al mensen op klapstoeltjes en keukentrapjes zitten wachten. Wat gaat er in deze mensen om? Beter nog, hebben deze mensen geen werk? Moeten die niet wat beters doen of zouden ze er speciaal vakantie voor hebben aangevraagd? Nooit maar dan ook nooit zal het in mijn leven gebeuren dat ik twee dagen buiten in de kou op een stoel of waar dan ook op, op iemand ga wachten. Niet voor een foto, niet voor een praatje voor niets en niemand. Nouja er is één iemand voor wie ik het wel zou doen, wie? Dat zeg ik wel als het gebeurd is. Nu dan echt snel door naar Monaco. Monaco het tweede belastingparadijsje dat we bezoeken. Dit met de kanttekening dat ondanks dit een belastingparadijs is, zo goed als alles onbetaalbaar blijft. Het ‘land’ is overgoten met luxe en rijkdom. Na de vierde Maserati en de vijftiende Ferrari kijk je niet eens meer om. Wederom is onze, niet geplande, timing erg gunstig. In Monaco zijn ze druk aan het werk om het land om te bouwen tot racebaan. Tien dagen nadat wij er zijn begint hier namelijk de formule 1 race van Monaco. De racebaan beslaat de stad Monte Carlo en dus bijna heel Monaco. Geweldig om hier nu te zijn en om over de baan te kunnen lopen en te rijden met een, in en in vuile, Polo. We houden ons in leven met brood en water uit de supermarkt en nog lopen we tegen een faillissement aan. De entreeprijzen en het parkeergeld vragen om een tweede hypotheek. Ik krijg telefoon van de ABN wat ik in Monaco doe. Ze hebben mijn rekening nog eens bekeken en leggen uit dat ik met dat geld slechts zes volle uren in Monaco kan doorbrengen, mits ik uit het Casino wegblijf. Ik kan memory lane al ruiken. De afslag komt dichterbij. Ongeveer zes kilometer bij Monaco vandaan ligt de lane en ik zie hem langzaam in beeld komen.

Het is moeilijk om memory lane voorbij te rijden. Het staat met grote blauwe borden met kleine sterretjes aangegeven. ITALIA. We zijn er! Ik ben thuis! Ik voel het direct aan alles. Memory lane kom je niet gratis in. Er moet tol betaald worden en in memory lane valt deze niet te omzeilen. De landschappen, de Italiaanse manier van rijden, de huizen, de tolpoorten, de stadjes, het claxonneren van de ongeduldige inwoners van memory lane. Het doet me goed. Het voelt goed. Jammer dat de eerste stad die we aandoen niet zo heel bijzonder is. Voor mij maakt het niet zoveel uit. Voor Julian, die nog niet eerder in memory lane is geweest en die met deze stad moet beginnen, snap ik dat het niet direct als thuis aanvoelt. Over welke stad ik het heb? Milano! Milaan is een gaap stad. Niets aan! Als je naar Italië gaat, deze stad links laten liggen. Tenzij je met je vriendin gaat, maar laat dan je credit card links liggen. Een faillissement ligt op de loer. Milaan en op dat moment je vriendin is onbetaalbaar. De hostel waar we verblijven maakt het er niet beter op. De hostel en de sfeer in de hostel kan ik het beste beschrijven als; het is een kruising tussen Den Haag HS, de Bijlmerbajes en Kronenburgerpark. Wat een droefheid en wat een no-lifers. Zelden ben ik op zo’n deprimerende plek geweest. Als ik ’s avonds in de algemene ruimte een filmpje kijk, de tweede tijdens deze reis, zie ik een man 4 uur lang onbewogen naar de tv staren, ongeacht wat er voorbij komt. Hoe ik dat kan concluderen? Er is niemand die met het volle verstand en aandacht drie afleveringen van Cobra 11, nagesynchroniseerd in het Italiaans, aankan. Naast me struikelt een oude Chinees, met bril, over de laptop snoeren. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat de echte treurnis van deze plek bijna niet te beschrijven is. Enkel echte woordgoden zoals A.F.Th. van der Heijden of Youp van ’t Hek zouden deze plek wellicht op het witte vel beschreven krijgen. Gordon en Joling zouden zeggen; “Met GIERENDE banden weg hier”. Memory lane is lang en er vallen veel herinneringen op te halen. Na Milaan zetten we de reis voort naar Parma. Waarom Parma? In Parma woont een Italiaanse vriend die ik ondertussen ook alweer minimaal acht jaar ken! Davide. Bij hem krijgen we een aantal dagen onderdak. Ik ben in 2009 al eens in Parma geweest om hem te bezoeken. Parma is een typische en echte Italiaanse stad. Zonder veel toeristen en met veel studenten. Vanuit Parma bezoeken we per trein Bologna. Hier komen we langzaam in het hart van memory lane. Ik vind het hotel waar we toentertijd met mijn ouders en de broertjes hebben geslapen en vanuit een van de twee, zeer bekende, torens in de stad kijk ik zo op het dakterras waar onze dag begon met een ontbijtje. Daarnaast zie ik de taxichauffeur weer zijn spiegeltjes inklappen en zijn afzichtelijke Fiat Multipla door de smalle straatjes van Bologna duwen. Met een, vooral voor mijn vader, veel te hoge snelheid.
De stad is zonder kaart het leukst en je kunt er uren door de galerijtjes lopen. Als ik goed om me heenkijk zie ik de prijzen en langzaam dringt ook het besef door wat deze vakanties mijn ouders, naast kopzorgen, financieel gekost moet hebben. Als ik mijn vader sms met dat ik VOOR het hotel sta, krijg ik heel adrem terug. “Nu sta je ervoor, toen zat je erin”. De dagen bij Davide zijn gezellig maar we moeten door. Een nieuwe bestemming, waar ikzelf ook nog niet eerder ben geweest. De Cinque Terre. Natuurschoon uit het boekje! Vijf dorpjes aan de kust die met voetpaden aan elkaar zijn verbonden. De wandelingen die we er maken zijn heel pittig maar de moeite loont.

Vanuit de Cinque Terre, een klein zijstraatje in memory lane, rijden we terug de hoofdweg op. Firenze is de stad waar we nu zijn en waar ook weer veel herinneringen liggen. Voor ik deze blog afsluit deel ik er nog eentje. Op het hoofdplein, bij de adembenemend mooie kerk, staat een toren. Deze toren hoort bij de kerk en kan met 482 treden worden beklommen. Bob en ma hebben dat toen gedaan en pa, Tom en ik zijn beneden blijven wachten. Terwijl we aan het wachten waren zagen we iets waar we alle drie verbasend naar hebben zitten kijken. Een van de stoeptegels was kapot waardoor er een soort putje ontstond in de verder keurig geplaveide vloer van het plein. Er stond een hekje omheen. Tot nu toe niets aan de hand. Maar er stond ook nog een politieagent bij die iedereen al waarschuwend om het hekje loodste. Het is een van de vele herinneringen die in deze stad en in dit land liggen. La bella Italia. Mijn thuis, mijn memory lane. Volgende keer lopen we weer wat verder.