Lost in Translation (film uit 2003)

Iedere keer als ik een blog wil gaan schrijven is het weer even een klein gevecht voor een goede en passende titel. Immers, als die al niet aanslaat dan is verder lezen niet uitdagend en gegarandeerd. Daarbij in het achterhoofd dat het bij een blog van mij ook nog eens een flinke lap tekst is. Sommige zien mijn blogs al een beetje als het boek Ulysses van James Joyce. Er aan beginnen is één maar ze daadwerkelijk afmaken… Wellicht krijg ik van waarbenjij.nu wel dezelfde titel als het boek krijgt van de Britse krant The Guardian. De minst uitgelezen blog ooit. Voor de die hards is dit in ieder geval blog 11 en de titel ervan kreeg ik woensdagmiddag, na een klein opzetje van Julian, in de onbegrijpelijke metro van Moskou. Ik schrijf deze blog vanuit deze giga metropool (de nummer 8 stad van de wereld) op de ochtend van onze laatste dag in deze stad en dit land. Rusland. Morgen vliegen we terug naar Warschau. Als onze auto er dan nog staat, beginnen we aan het laatste deel van de reis. Duitsland en Scandinavië. Het is dag 88 van de reis en de eerste mensen worden onrustig. De vragen “Wanneer kom je thuis?” en “De reis is bijna klaar he?!” worden voorzichtig aan gesteld.

Het hostel in Finland, ik wil het er niet meer over hebben. Wat een drama. Van de vijf nachten die we er hebben geslapen heb ik er drie doorgebracht op de bank in de tv kamer. Het gesnurk in de dorm was ondragelijk. Ik heb prima nachten op de bank gehad maar voor €19,50 per nacht is dit toch wel aan de dure kant. Helsinki zelf is een kleine stad maar wel de moeite waard. We merken, vooral aan de prijzen, dat we in Scandinavië zitten. We hebben zes dagen in Helsinki en die hebben we niet allemaal voor de Finse hoofdstad zelf nodig. We brengen o.a. een dag door in Tallinn Estland. We doen dit met de boot. Gelukkig is deze overtocht vele malen beter geregeld dan toen van Tarifa naar Marokko. Tallinn is een klein medieval stadje. Hier zien we de eerste oude Sovjet verschijnselen. Ergens zou ook nog een oud KGB gebouw moeten zitten maar die hebben, hoe verassend, niet gevonden. Naast een dag in Tallinn hebben we voor het eerst sinds de reis ook de nodige chilldagen gehad. Even helemaal niets. Bioscoopje pakken, beetje door Helsinki struinen, om de kosten te drukken een feestmaal bereiden in het hostel en tot twee maal toe het Nederlands elftal zien verliezen maar daar hebben we het niet meer over.

Na een paar zeer geslaagde dagen, dus niet nachten, in de Finse hoofdstad gaan we op 18 juni met de trein naar Sint Petersburg. Deze trein vertrekt al om zes uur! Zoals Julian al eerder in een blog schreef: “Dat reizen lijkt soms net op werken”. Zo voelt het die ochtend ook even. Na een kleine drie uur en een paar douane controles later staan we op een station in de Russische stad. Gelukkig had ik de dag ervoor in Helsinki al uitgezocht waar het hostel zich bevond ten opzichte van het station. Daarnaast had Julian een speciaal Marco Polo boekje bij zich van Sint Petersburg met metroplan. Al snel bleek echter dat de Russen eigenlijk niets in het Engels vermelden. Nu is dat nog niet zo erg. Wat wel erg is. En met erg bedoel ik erg onhandig, is dat die Russen ook niets in Romaanse letters aangeven. Overal waar je kijkt zie je de letters van het voor ons onleesbare Cyrillische alfabet. Daar sta je dan….
Gelukkig had ik ook, zo goed en kwaad als dat het ging, gisteren de namen van het metrostation in het Cyrillisch opgeschreven. We vinden zonder problemen het hostel in no time.

De dagen in Sint Petersburg zijn geweldig! Wat een prachtige stad! Ze noemen de stad het Venetië van het noorden en daar is geen woord van gelogen! De stad is gebouwd op water en overal loop je over bruggen naar weer een ander gedeelte van de stad. De hoogtepunten van de stad zijn, als het aan mij ligt, het Hermitage en de Church of the Savior on Spilled Blood. Wat een naam he!
Het Hermitage is een van de grootste musea ter wereld en er hangt een hoop werk van Nederlandse grootmeesters. Het Hermitage is zo groot dat, zo horen we tijdens een rondvaartboot, als je bij ieder werk een paar minuten blijft staan je acht jaar bezig bent! ACHT JAAR!!!! Dat u het even weet!
Vanwege de omvang en het feit dat wij niet acht jaar de tijd hebben, besluiten wij genoegen te nemen met enkel het bezichtigen van de Nederlandse grootmeesters en de inrichting van het oorspronkelijke paleis. Zelfs deze ronde kost ons dik twee uur! We zien werken van Albert Cuyp, F. Bol, van Gogh (die we eerder in Arles al op de bordjes van de stad zagen) en natuurlijk die van Rembrandt van Rijn. Ik voel toch een beetje Dutch Pride opkomen als we door de lange hallen vol Nederlandse kunst lopen. Vooral omdat het hier, zo is onze indruk, het meest druk is van heel het Hermitage. De onuitroeibare Japanners voorop!
De Church of the Savior on Spilled Blood is een kerk die veel weg heeft van de wereldberoemde kerk op het rode plein in Moskou (St. Basil). De koepels op de kerk lijken zo uit een sprookje te komen. Blauw, rood, groen en goud gekleurd. Het lijken wel zuurstokken. Van binnen is de kerk voorzien van Bijbelse verhalen gemaakt met mozaïc steentjes. Wie hier aan heeft gewerkt is ECHT heel lang bezig geweest.

Na zes geweldige dagen in Sint Petersburg, een stad die ook zeker in de toplijst terug gaat komen, nemen we op zaterdag 23 juni de slaapnachttrein naar Moskou. We hebben van de week een uur voor deze kaarten in de rij gestaan om vervolgens met handen en voeten aan een chagrijnige teef uit te leggen dat we naar Moskou willen. Dat moet ik toch nog even kwijt. Alle en dan bedoel ik ook echt ALLE, dus nee geen generalisatie, mensen die in Rusland ACHTER een loket / balie werken spreken geen Engels en zijn zo onbeschaamd onbeschoft dat je ze het liefst één voor één achter de balie vandaan wilt trekken. Die van ons bijvoorbeeld. Sta je dus 40 minuten in de rij. Ben je bijna aan de beurt, gaat mevrouw gewoon even geld zitten tellen. Op het gemakje alsof er niemand staat. En NIEMAND zegt iets. Ik zie ze het bij de NS al doen! Ik denk dat het hele station achter de balie kruipt! Maar hé, jij wilt wat gedaan krijgen, dus dan moet je slijmen ook. Blijven lachen en net doen of je alle tijd van de wereld hebt. Dat alles onder het Youp van ’t Hek motto: Het leven is wèl leuk!

De nachttrein naar Moskou bevalt uitermate. We zitten in een vierpersoons coupé en even heb ik een Hier encore momentje van toen ik met mijn ouders en broertjes in de nachttrein naar Italië ging en die NS kut vergeten was de wagon op te laden waardoor wij om half 8 al geen licht meer hadden en het Schilderswijk gezin naast ons zowat door de hele trein ging.
Eenmaal in Moskou komen we er achter dat het allemaal nog onduidelijker kan. In Sint Petersburg schreven ze hier en daar nog wel in Romaanse letters wat en hoe maar in Moskou is dit echt heel spaarzaam. Als we de hostel hebben gevonden krijgen we geen gehoor. We nemen plaats in een koffietentje aan de overkant. Als ik het later nog eens probeer heb ik weer een gevalletje baliemedewerkster maar dan één van mijn leeftijd en zonder balie. Ze spreekt geen woord Engels en ik kan handen en voeten gebruiken wat ik wil, ze begrijpt niets. CHECK IN!!!!!! Ze wijst naar de klok, één uur. Dan mag ik terugkomen. Het is dan 11 uur. Dat wordt dus nog even in het koffiehuis zitten. Spassibo in ieder geval voor de service he #&*#@. Als we om één uur terug komen is er een stelletje voor ons waarvan de vrouw Russisch en Engels spreekt. Ze zijn erg vriendelijk en helpen ons ook door de hel van het inchecken heen. Als we vragen hebben mogen we altijd aankloppen. Kijk zo kan het dus ook. Ik moet ook zeggen dat verder eigenlijk iedereen, zowel in Moskou als in St. Petersburg, erg vriendelijk en behulpzaam is. Behalve dan eerder genoemde categorie en het is nou net die categorie die je als reiziger veel nodig hebt.
Het drukt, in geen enkele mate, de sfeer van de te bezoeken steden. Ook in Moskou hebben we een geweldige tijd gehad. Het rode plein met daaraan de St. Basilkerk, het Russisch Museum, het mausoleum van Lenin, het kremlin en een groot winkelcentrum, is een speciale en gave plek om te zijn. Het is in deze stad, 10 miljoen inwoners trouwens!, dat ik mijn 26e verjaardag mag vieren. Het wordt mede dankzij het stelletje uit het hostel, die de namen Niels (Noorwegen) en Irena (Belarus) dragen, een gezellige en onvergetelijke dag. Met hen gaan we in de bus vol Russische toeristen door Moskou. Irena vertaalt alles! Dat moet je hebben. Daarnaast helpt ze ons ook bij het afdingen van ons Russisch souvenir. Een Matroesjka! De dag na mijn verjaardag trakteer ik mezelf op een opera in het Bolshoi Theater. Als je dan in Rusland bent moet je natuurlijk wel naar een opera of ballet van de grootmeester zelf (Tchaikovsky) gaan. Het Bolshoi is het meest prestigieuze theater van de stad en misschien wel heel Rusland en het is een geweldige ervaring om hier binnen te zijn geweest. Tegen de verwachting in kon ik het verhaal van de opera The Enchantress goed volgen dankzij de Engelse subs. Nu was dit mijn eerste opera ooit dus ik heb geen idee of het goed was maar de zaal bleef tot zeker tien minuten na de voorstelling applaudisseren dus het zal wel goed gezeten hebben.

We hebben het maximale uit onze tijd in Rusland gehaald. Vanavond gaan we nog naar het circus. Dat is hier in Rusland niet een oude tent met wat verloren dieren en ingehuurde clown maar een professioneel gebouw met een topshow (zo is ons beloofd). De laatste keer dat ik in het circus ben geweest kan ik mij echt niet meer herinneren. Of het de moeite waard is, lezen jullie in mijn volgende blog. Voor nu dobri den.