Entering the War Zone

Zoals jullie, trouwe lezers, kunnen zien is deze blog geschreven vanuit Helsinki Finland. Dit betekent dat het mij niet gelukt is om voor de vlucht hiernaartoe een blog te posten. Misschien maar goed ook want ik heb, zeker door de afgelopen dagen, weer genoeg te schrijven. Een bomvolle blog dus. Één die loopt van Budapest tot aan hier in het hoge noorden.

Ik begin bij het begin en dat is dus in Hongarije. Vanuit de laatste blogplaats Budapest. De imposante hoofdstad van het land. Eigenlijk hoofdsteden. Budapest is namelijk een samenvoeging van de steden Buda en Pest. Een soort Etten-Leur of Gilze-Rijen. Alleen dan groter, interessanter, bewoonbaarder, gezelliger, historisch en ja wat niet eigenlijk. Ieder jaar trekt de stad honderdduizenden mensen die komen voor toerisme, het Sziget festival en de GP. Praktisch niemand bezoekt de genoemde Nederlandse dorpjes. Het zijn grinttegels in vergelijking met het prachtige witte marmer van Budapest. Deze stad raad ik mensen zeker aan voor een citytrip of lang weekend. Vooral de vele spa’s in de stad zijn een bezoek waard. Met dank aan Hein voor de tips. Wat ik verder een interessante bezienswaardigheid vind om hier te benoemen is het Terror House. Nee dat is geen dungeon of spookhuis. Het is een huis waarin de voormalige Hongaarse geheime dienst heeft gezeten. Eerst ten tijde van Hitler en daarna onder het regime van Stalin. Het huis zit vol geschiedenis en bizarre verhalen. Wat voor praktijken er zich in de kelders van dit huis hebben afgespeeld is maar moeilijk voor te stellen.
Het is hier in Budapest dat we voor het eerst de War Zone binnenkomen. De eerste Sovjet/ WOII geschiedenis komt de hoek om. Vanuit hier gaan we steeds verder de voornamelijk gruwelijke geschiedenis van deze tijd in.

Vanuit Budapest heeft de reis zich via Bratislava (SK) voortgezet naar een stad waar ik, op voorhand, erg naar heb uitgekeken. De hoofdstad van Oostenrijk en de klassieke muziek. Wenen, Wien of zoals Ultravox ooit eens zong Vienna! In deze stad ligt, tegen alle verwachting in, de oudste dierentuin ter wereld. Dat is iets wat vooral ik graag gezien wilde hebben. Nu heeft Julian helemaal niets met dieren, toch wordt dit, met de oceanariums meegerekend, zijn vierde dierenpark deze reis. Ik kan de keren dat ik in een dierenpark ben geweest niet meer tellen. Net als in de San Diego Zoo heeft de Tiergarten Schönbrunn in Wenen ook Panda’s en Koala’s. Dieren die je niet veel in dierentuinen tegenkomt en voor Julian dus extra meegenomen. Al kan, in zijn ogen, het glas niet dik genoeg zijn. Naast dit zoölogische uitstapje valt er in Wenen uiteraard veel meer te zien. Qua opzet van de groteske gebouwen heeft het hier en daar iets weg van Parijs/Versailles. Van die stad ben ik helemaal gek dus Wenen is binnengekomen in mijn lijst van topsteden. Het kasteel van de immer depressieve keizerin Sissi is een voorbeeld van een van de talloze prachtige gebouwen. Uiteraard hebben we ook een bezoek gebracht aan het huis van Mozart en hebben we in het Haus der Musik nog meer klassieke les gehad.
Voor mij, als uitvaartmedewerker die ondertussen talloze klassieke stukken voorbij heeft horen komen, herkenbaar en interessant. Voor Julian het zogenoemde GAAP materiaal. Droge stof over mensen die al tig jaar dood zijn. Ik moet dan ook zeggen/schrijven dat ik het zeer waardeer dat hij in ieder geval de moeite heeft genomen mee naar binnen te gaan!
Nu kan ik nog veel meer schrijven over Wenen maar met alles dat nog in mijn hand zit wordt het simpelweg te veel en voor sommige lezers veel te saai. Ik zal daarom doorgaan naar de volgende stad. Dat is er niet zomaar één.

Vanuit Wenen gaat de reis naar het hol van de leeuw. Naar een van de twee organiserende EK2012 landen. Naar de stad waar de oranje leeuwen zich schuil houden. Voor de niet voetbalfans onder ons naar de stad die het Firenze van dat land wordt genoemd. Dames en heren: Krakow, Polen.

-Intermezzo- Het is net over de grens bij Polen dat we worden aangehouden door de Straz Miesjka. Een Poolse tak van de politie. De aanhoudende agent heeft slechts één woord te melden: "problem". Dit waarschijnlijk naar aanleiding van het niet om hebben van de autogordel (Julian). Ik heb een Mexico momentje. Alleen dit keer met de wetenschap dat ik in de EU zit en het dus wel los zal lopen. De man kan ik niet anders omschrijven dan dat hij wel erg veel weg had van een SS'er. Groen pak, haar strak in een scheiding en tijdens het controleren en nabellen van onze gegevens voortdurend door zijn verrekijker loerend naar het volgende buitenlandse kenteken. Wat een nare man, je zag het aan alles. Vooral die verrekijker deed het hem. Na een kleine tien minuten in de wacht te hebben gestaan komt zijn collega onze spullen teruggeven. "Oke go on". "Oei dat scheelde niet veel, de groeten Herr Flick"!

Krakow is gelukkig voor ons en onze accommodatie opties geen speelstad. Daarnaast staan de hooligans van Wisla Krakow bekend als een van de meest agressieve van Europa en daar wil je als twee kleine Spaans uitziende Nederlandertjes niet mee in de tram staan zeg maar. Even over dat Spaans uitziende, sinds we in het Oostblok zitten worden we eigenlijk overal in het Spaans of Italiaans aangesproken. Dit door het opgelopen zonhuidje. Vooral in Polen zijn ze het er unaniem over eens: dit zijn Spanjaarden. Zolang we niet worden gezien als supporters van een club tegen wie Polen moet spelen vind ik het allemaal prima.

Na Hongarije en Oostenrijk is dit het derde land op rij welke veel WOII geschiedenis heeft. We wagen ons ondertussen steeds verder in de War Zone. Polen is een land welke door de jaren heen eigenlijk wel door iedere grootmacht is opgeëist en verdeeld. De meest belangrijke bezienswaardigheid van Polen en een van de meest belangrijke en meest imponerende bezienswaardigheden van Europa behoeft geen verdere toelichting. Er is niemand die niet weet wat Auschwitz-Birkenau is.
Dit concentratie-/vernietigingskamp was een van de eerste must see's die in mij opkwam toen Julian en ik spraken over een Eurotrip.

Daar zijn, op de open velden en in de barakken heeft iets ongenadig intimiderends en toch ook iets bijna ongeloofwaardigs. Het is moeilijk voor te stellen dat op een plek zo rustig, midden in de bossen, zoveel onmenselijke dingen zijn gebeurd. Het is de wetenschap van de waarheid en de bewijzen die er voor zorgen dat deze plek hard binnenkomt. De vitrines vol haar, brillen, tandenborstels. De ontelbare foto’s van kaalgeschoren vrouwen en uitgehongerde mannen. Een plek op aarde waar de gemiddelde levensduur drie maanden is. Ieder weldenkend mens kan hier zijn conclusies uit trekken. O en wist u trouwens dat de kleding van de SS is ontworpen door niemand minder dan Hugo Boss? Dat u daar even aan denkt als u nog een keer in een winkel van de baas binnenstaat. Ik ben in ieder geval van mening dat iedereen deze plek moet hebben aangedaan.

Na een dag Auschwitz-Birkenau en een laatste nacht in Krakow zijn we doorgegaan naar een hele andere soort War Zone. De op tv uitgezonden voetbal War Zone die Warschau heet.
Want op de dag dat wij er waren, moest er gevoetbald worden. Polen tegen Rusland en dat ging op zijn zachts gezegd niet helemaal soepeltjes. En dit is echt een hele voorzichtig beschrijving. Zelden in mijn leven ben ik in een stad met zoveel politie geweest. Mercedes Sprinter busjes van de ME met hekwerk voor de ramen, voorbij scheurende Peugeotje’s met leden van het arrestatieteam erin compleet met bivakmuts en al, helikopters die continu boven de stad cirkelen. Met het vuurwerk op de achtergrond en hiermee dus de harde knallen zo af en toe, kreeg ik de indruk dat de Mio ons toch echt naar Bagdad had gestuurd.
Wij hebben echter vooral naar de schouwspelen gekeken en, vooral ik, ons verbaasd over de chaos. Dan kwamen er weer elf busjes met zwaailichten van links en dan kwamen er tien tellen later weer acht van rechts. Op een bepaald ogenblik zag je in de binnenstad alleen nog maar politiebusjes voorbijrijden. Last van de hooligans hebben wij niet gehad. Hooligans zien er over het algemeen ook niet heel subtiel uit. Het is niet dat ze gecamoufleerd en op de teentjes door de stad lopen. Nee, het zijn groepjes jongeren met de volgende kenmerken; kaal, tatoeages, gespierd en ze lopen als een kudde buffels door een porseleinkast. Je weet dus snel genoeg wanneer je beter even je fototoestel kunt opbergen om vervolgens de straat over te steken.

Naast al dit voetbalgeweld hebben wij genoten van een dag Warschau en ons veel te mooie, dure en luxe appartement. De enige accommodatie die er vrij was in de stad maar wat hebben we ervan genoten! Warschau zelfs is echt een mooie stad welke veel te bieden heeft. Zo is Warschau de geboortestad van Chopin en het grote, interactieve, Chopin Museum is hier te vinden. Het valt me op dat veel museums die klassieke muziek gerelateerd zijn erg interactief ingericht zijn. Dit was in Wenen ook al zo. Waarschijnlijk is het voor veel mensen anders te saai. Hoe dan ook, hier trok Julian het klassieke geneuzel echter niet meer en is, om de tijd te doden, maar even tussen de harde kern van de Russische voetbalfans gaan staan om, met gevaar voor eigen leven, een handtekening van Ome Dick te vragen.
Naast het Chopin Museum is er nog de wijk Praga waar o.a. de Pianist van landgenoot Polanski is opgenomen.

En dan is het de nacht voor de vlucht. Een nacht waarin we zo vroeg al naar het vliegveld moesten dat we hebben besloten de nacht in de auto door te brengen. Dat is weer een unieke ervaring an sich. In eerste instantie, na vijf minuten zinloos auto zitten, had ik er geen zin in en heb nog even, tegen beter weten in, een hostel gezocht. Alles vol offcourse. Dan maar door de zure appel heenbijten. Het leek een drama te worden maar ik me prima vermaakt. Een officiële stakeout! Raampje op een kier tegen het vocht al kijkende naar de verlichte appartementen van willekeurige mensen. O en een snurkende Julian op de bijrijderstoel. Get the image?

Na een vlucht van twee uur sta je in Helsinki. Het hoge noorden. Een stad waar het, zo blijkt al snel, maar twee uur per nacht donker wordt. Dat donker is beter te beschrijven als lichte schemer. Het ziet er hier om één uur ’s nachts dus net zo uit als bij jullie in Nederland om één uur ’s middags. Maar dan zonder regen! We zitten in een Hostel die in het Olymisch stadion is gevestigd. Best leuk alleen jammer dat we met 10!! andere een dorm delen. Wat een hel! Wederom een hostel momentje voor in het hostelboek. Ik ga toch serieus overwegen om er een boek over te schrijven. Ook de hostel in Krakow was er weer één uit het boekje. Een Poolse versie van het Pieter Baan Centrum. Voor nu heb ik weer genoeg op papier gezet. Ik ga richting de dorm al hopende dat de jongen/man die gisteren complete bossen heeft weggezaagd vannacht een day of heeft genomen.

Mijn volgende blog komt uit Rusland waar we over drie dagen zullen starten of direct daarna als we ons richting Duitsland hebben begeven. Houd deze site dus in de gaten!