Spel zonder grenzen

“The fishing boats go out across the evening water
Smuggling guns and arms across the Spanish border
The wind whips up the waves so loud
The ghost moon sails among the clouds
Turns the rifles into silver on the border”
(Al Steward – On the border)

Ik merk dat ik als self acclaimed schrijver een beetje op de zaken achterloop. Het laatste verslag is dan wel niet heel lang geleden geschreven, maar beschrijft onze reis enkel tot en met Sevilla. Daar dit voor ons alweer dik twee weken geleden is en we Spanje alweer bijna hebben verlaten wordt het tijd dat ik even naar een hogere versnelling schakel. Hier en daar iets minder in detail treden of mijn mening ventileren zal wellicht helpen. Deze blog eindigt in Barcelona zodat ik weer helemaal bij ben. Verschillende culturele steden, feestdorpen, loesje wegen, prachtige kuststroken en zelfs hele landen worden in deze blog beschreven. Ik zou zeggen sit back, relax and enjoy the flight. Nouja flight…

Iedere reiziger maakt het wel eens mee: je wordt genaaid waar je bijstaat en je had het kunnen weten. Dit geldt zeker voor reizigers die buiten hun bungalowpark of resort komen. Zoals dat kleine irritante mannetje bij wegmisbruikers zou aankondigen; “zo’n situatie komen we tegen op de ferry
naar Marokko, Lonely Planet reizigers Max en Julian zijn ter plaatsen en zien het gebeuren”.
Vanuit Sevilla zijn we ’s ochtend vroeg in één streep naar Tarifa gereden. Tarifa is de meest zuidelijk gelegen stad van Spanje en ligt daardoor het meest dicht tegen het continent Afrika en het land der Marokkanen genaamd Rotterdam, uh ik bedoel Marokko aan. Enkel de straat van Gibraltar ligt er tussen. Volgens de Lonely en vele borden langs de weg duurt het varen met de ferry van Tarifa naar Tanger slechts 35 minuten. En u raadt het al, ze zeggen het wel maar het is natuurlijk niet waar. In Tarifa aangekomen zoeken we naar de haven. In een halfklare garage is het kantoor en de ‘gate’ van de FRS. De boot zou om 13.00 uur vertrekken en dan zouden we dus 13.35 in Marokko moeten aankomen. (het tijdsverschil van twee uur even daargelaten). Het kopen van kaartjes ging snel, maar waar is dat niet?! Als een vliegtuig om 13u vertrekt beginnen ze meestal rond 12.30 met boarden. Dit om alle fossielen, vrouwen met huilers en andere tijdsrekkers de tijd te geven in te stappen. In Tarifa is het 13.03 uur als we kunnen gaan boarden. Gelukkig kun je in de garage van de FRS NERGENS zitten. Het is 13.07 als we op de boot stappen en dan denk je dat je er bent! Nee helaas, de Marokkaanse politie wil eerst, heel begrijpelijk, een stempel zetten in het paspoort. Daar doe je het als reiziger voor: stempels!!! Maar deze deprimerend ogende mannen zitten midden op de boot vlakbij de deuren waardoor je binnenkomt. Omdat iedereen denkt dat de tocht slechts 35 minuten duurt gaat iedereen in de rij staan waardoor er niemand meer naar binnen kan omdat de rij tot buiten staat. Over deze constructie hebben vast talloze ingenieurs met een IQ van 180 nagedacht, maar Henk en Ronny snappen er niets van!
Het is dankzij deze constructie dat de boot niet kan gaan varen en je al snel wat NS tijd opdoet. Het varen door de straat van Gibraltar maakt een hoop goed. Je ziet, als je midden in de straat vaart, beide continenten liggen. Max is een Nederlander en als er tegen een Nederlander gezegd wordt het is 35 minuten varen, juist dan gaat hij timen. 45 minuten rond klok ik af. In Tanger aangekomen wil de politie in uniform toch nog een keer kijken of hun collega’s het stempeltje wel echt gezet hebben. Daarna sta je dan echt op Marokkaanse bodem. Conclusie (terugweg exact hetzelfde verhaal) is dat de tocht van Tarifa naar Tanger geen 35 minuten maar 120 minuten duurt. Denk je vier maanden van de NS af te zijn, flikken ze het onder een andere naam alsnog. FRS onthoudt deze naam!

In Tanger krijgen we geheel onvrijwillig de gehele dag een gids. Zijn naam is Omar Coca Cola met een petje van Telepizza en zegt enkel No worry be happy! Omar is weggelopen uit de Disney film Aladdin. Hij lijkt sprekend op een willekeurige marktkoopman uit Akraba. Omar kent geen nee. En als ik zeg, hij kent geen nee, bedoel ik hij kent echt echt echt geen nee. Hij plakt zich bij de haven al aan ons vast en laat tot we hem zijn, het is echt echt echt niet nodig, tarief geven niet meer los. Als we hem proberen af te schudden in een tearoom wacht hij rustig buiten op een stoel. Als we weggaan, zegt de barman; “Omar is een goede gids”. Toen wisten we het zeker, daar komen we niet meer vanaf.
Van de zonde een deugd maken is hierbij ons motto en we hebben hem heel Tanger laten uitleggen. En dat voor een tientje, geen geld toch ;).

Voor één dag hebben we onze reis buiten Europa beleefd. We zitten in grensgebied en met al die, voor ons, flauwekul van paspoort laten zien etc. begint het aardig op spel zonder grenzen te lijken. In Tarifa is er nog een soort grens, tip van Ed waarvoor dank. Het is de grens van twee wateren. In Tarifa is de splitsing en overloop te zien van de Atlantische Oceaan en de Middellandse zee. Dit is een bijzonder zicht. “Als u links kijkt ziet u een wilde oceaan met golven en als u dan rechts kijkt ziet een vlakke en kalme zee”. Twee dagen later gaan we weer een grens over. Engeland is waar we ons dan begeven. Hoe dat kan? We zijn in het Spaanse La Linea, lopend(wederom dank Ed), de grens over gestoken naar Gibraltar. Dit is een bijzondere gewaarwording. Gibraltar is compleet Engels en je ziet er Bobby’s, dubbeldekkers en van de zwarte taxi’s. Het enige jammer is dat Gibraltar weet dat het bijzonder is. Het is daarom één groot prijzencircus en dan bedoel ik niet die bij V&D. Ook nog eens alles in ponden. Pff laat die Engelse maar lekker zitten op dat regenachtige eiland van ze.
Bovenop de rots in Gibraltar, want eigenlijk is Gibraltar niets anders dan één grote klim naar de top van een rots toe, zitten apen. Nadat de eerste aap bij een willekeurig Duitser in de nek springt is Julian er helemaal klaar mee en krijg ik zijn tas toegestopt. “Ik heb het nu al he-le-maal gehad”, zijn de woorden die erop volgen. Nadat ik hem vertel dat er mensen zijn waarbij de apen de vingertop afbijten omdat je ze niet mag voeren, waarop er een ambulance de berg opkomt, loopt Julian met een flinke boog om de apen heen. Ik ben ook geen held maar een paar apen, dat doet me dan weer niets.

Na de avonturen van Bob Ross, zoals Julian mij noemt, en Bokito himself in Engeland/Gibraltar vervolgen we onze weg richting Malaga. Na een Tonic on the rocks in het aardappelkeeldorpje Marbella, waar nog maar weinig dikke jachten lagen, rijden we naar Malaga. In deze regio zit ook de familie Vermeulen en dat betekent standaard in ieder geval een diner dat totaal uit de klauwen loopt! Het is dankzij hun dat we ons reisplan iets aanpassen en ook nog de steden Cordoba en Granada meepakken. Dit vanwege twee prachtige een zeer bijzonder Moorse bouwwerken. Moren zijn Marokkanen die ooit in Spanje geregeerd hebben en er is in het zuiden van Spanje nog veel van hun, islamitische, bouwstijl terug te vinden. De mezquita in Cordoba en het Alhambra in Granada zijn twee must see gebouwen voor mensen die in Spanje zijn. Voor dat laatste heb ik nog een tip, deze tip is niet van mijzelf maar van de Lonely, de familie Vermeulen en alle andere mensen die er geweest zijn, zorg dat je voor je gaat de kaartjes al hebt gereserveerd. Doe je dit niet en ga je op de bonnefooi, dan kom je van een koude kermis thuis. Iedere dag verkoopt het Alhambra 6600 kaarten, een aantal waarvoor de Efteling een moord zou doen, en van die 6600 kaarten wordt er slechts 1/3 op de dag zelf via kassa’s verkocht. We moesten het geweldige vakantiehuisje van Olivier en Marloes, die zo gastvrij waren ons een overnachting aan te bieden, daarom al om 7 uur ’s ochtends verlaten om vervolgens om half 9 bij het Alhambra te zijn op hoop van goede zegen dat er nog kaartjes zijn.
Dan sta je dus vervolgens om half 9, openingstijd, bij het Alhambra en dan zijn er zeker al 500 man die hetzelfde gedacht hebben. Wij in de rij voor de kassa. We horen dat de kaarten voor de ochtend zijn uitverkocht. Shit. Dan ga je out of the box denken, is de rij waar ik sta wel een snelle rij, zijn er snellere, kan ik een oude vrouw beroven van de kaarten, er gaat van alles door je heen. Ik besluit verder te kijken en stuit op de rij van de credit cards die vele malen korter is. Ik heb een card en besluit in die rij te gaan staan. Twee man verdeelt over twee rijen, de formule voor succes. Als ik het kaartenautomaat kan ruiken komt er nog een kleine drempel. Bejaarden die niet weten hoe hun credit card werkt. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen op leeftijd, maar laten we afspreken dat iedereen boven de 70 gewoon niet meer meedoet als het gaat om alle vormen die met elektra te maken hebben (sorry opa). Mijn geduld, dat ik niet heb, wordt beloond. Er zijn nog kaartjes. Iedereen kent het gevoel dat ik nu ga omschrijven. Als je vroeg, heel vroeg, je bed bent uitgekomen om vervolgens in de rij te staan voor iets waar ‘slechts’ 6600 mensen per dag worden toegelaten en je hebt dan de laatste kaartjes, dan wil je toch met de kaartjes al wapperend in je hand langs de wachtende menigte lopen en iets roepen in de trend van “LOSERS”. Maar dat geheel terzijde.
Tweede tip dus, pak ALTIJD de credit card rij! Al deze moeite was het wel waard, wat een geweldig mooie plek is het Alhambra. Vooral de vroegere paleizen van prins Abdoel of Alibaba en de 40 rovers is prachtig!

Goed, ik zou niet teveel in detail treden dus we gaan door. Door van Granada wat, buiten het Alhambra, een ongelofelijke kutstad is naar Alicante. Daar is niets bijzonders aan, waar het ons om ging was het kleine dorpje annex bejaardenhuis wat een paar kilometer verderop ligt, Benidorm. Alle vooroordelen over Benidorm zijn waar. Het is serieus de enige badplaats waar ik ooit geweest ben, waar de gemiddelde leeftijd niet onder de 65 komt. Alle bejaarden, pensionados, fossielen lopen, in blote bast, voorbij. Mijn eerste gedachte, kan er echt niets aan doen, zit hier een Nederlandse uitvaartondernemer? Als ik terug ben ga ik hier eens goed onderzoek naar doen. Want niet alleen in Benidorm zitten Nederlandse oudjes, de rest van de Costa’s is er ook mee bezaaid. Je vraagt je af waar al dat gezeur over volle verzorgingshuizen vandaan komt. Zeven van de tien Nederlandse bejaarden woont in Spanje. Ik lees hier in de krant ook dat de Spaanse PVV een luiertaks en een rollatorheffing wil invoeren. Naast tijd voor MAX is er ook tijd voor wat jeugdherinneringen. Onderweg van Valencia (niet noemenswaardig buiten de Beluga walvis in het Oceanarium) naar Barcelona komen we in een stadje waar ik zeven jaar geleden met 5 goede vrienden een dik feestje heb gevierd. De stad is ondertussen niet meer zo Nederlands als zeven jaar geleden maar het is er niet minder fout op geworden. U raadt het al, ik heb het over Salou! Terwijl we in Salou lopen haal ik veel herinneringen op. We waren zes totaal verschillende individuen, maar wat hebben we een leuke tijd gehad. Ik bedank, zeven jaar na dato, nogmaals Hein, Marcel, Jesper, Marieke en Fleur voor een bijzondere vakantie in een stad waar we nu niet meer dood gevonden willen worden! Naast de herinneringen is er ook tijd voor een broodje frikandel bij broodje van kootje. Fouter kan niet, maar het was, na 35 dagen, toch wel erg lekker.

Ik tik hier op de camping in geen-idee-aan-de-zee aardig door en ik merk dat ik al een redelijke lap tekst heb staan. Het wordt tijd voor de afsluiting. Ik sluit, zoals eerder gezegd, af met de stad Barcelona. Is er iemand die deze stad NIET geweldig vindt?! Steek dan nu je hand op en pak een enkeltje oceaanbodem ofzo. Barcelona! Bezongen door Queen, dan moet het gewoon al goeie poeier zijn. De stad heeft net als Parijs ontzettend veel te bieden en eigenlijk nog meer. Want Barcelona heeft in tegenstelling tot de Franse hoofdstad WEL een strand! Hein en ik zijn er vanuit Salou 7 jaar geleden een katerige dag geweest maar de stad was zo goed als compleet nieuw.
De stad leeft op Gaudi. Althans die indruk geeft het. Als we in het park van Gaudi (Park Guell) staan besef ik me ineens dat dit park wel erg veel wegheeft van de Efteling. Wellicht een belediging maar de werken van Gaudi hadden zo in Kaatsheuvel kunnen staan. Sprookjesachtig mooi. Aan de Sagrada Familia kunnen heel veel kerken een voorbeeld nemen. Niet dat ze allemaal meer dan 80 jaar in de stijgers moeten staan. Nee, het gaat erom dat deze specifieke kerk gewoon hip te noemen is. Het kleurgebruik in combinatie met de bouwstijl van Gaudí, dat spreekt aan. Zet er een paar lounge stoelen in, een koffiebar en zorg voor gratis wifi en de kerken zitten binnen no-time weer vol. De kerk 2.0. Als ik in Vaticaanstad ben over een week of twee, zal ik mijn plannen daar eens voorleggen.

Voor nu heb ik weer genoeg uitgekraamd en alles wat ik wilde vertellen staat op papier.
Morgen zijn we 40 dagen onderweg en zit 1/3 van de reis erop. Voor ons gaat de tijd snel maar ik merk dat thuis in Nederland het leven ook gewoon doorgaat…
Het is leuk om jullie reacties te lezen en te horen dat mijn verhalen bevallen! Dat hoor ik uiteraard graag, maar mocht je er een keer niets aan vinden, laat het dan ook gewoon weten (nu zit ik toch nog ver weg;) )!

Max