No(r)way back

Dan ineens realiseer je dat je de laatste blog aan het typen bent. De laatste reisblog van de Eurotrip 1.9 om exact te zijn. Honderdzestien dagen zijn voorbij gevlogen. We hebben de afgelopen vier maanden een flink reisvirus opgelopen en er liggen alweer zat bestemmingen klaar om bezocht en beschreven te worden. De enige ingrediënten die we daar voor nodig hebben bestaan uit tijd en geld. Als deze twee noodzakelijke elementen samenkomen, zal dat resulteren in de volgende reis. Waar naartoe? Wie zal het zeggen. Antarctica, Zuid Amerika of Australië/Nieuw Zeeland wellicht. Dat komt tegen die tijd wel. Voordat ik al teveel ga schrijven over reizen die er nog moeten komen, zal ik eerst deze maar eens passend afsluiten. Want wat hebben we sinds de laatste blog een actieve en loodzware periode gehad. In positieve zin. Zelden zijn wij beiden zo actief bezig geweest als afgelopen twee weken.

Deze laatste blog staat helemaal in het teken van Noorwegen, het vijfentwintigste en tevens laatste land dat we deze reis aandoen. Zoals gezegd zijn we zeer actief bezig geweest. De outdoor activiteiten hebben ons nieuwe bijnamen bezorgd. Julian alias Trailblazer en Max a.k.a Pathfinder.
De ruige ongerepte natuur in Noorwegen leent zich daar uitstekend voor.

Voor we off road gaan bezoeken we eerst de hoofdstad van Noorwegen. Bijna een jaar geleden het decor voor de idioot Breivik die daar zijn massacre aanrichtte. Oslo 2012 bruist en als toerist is er eigenlijk helemaal niets van te merken of zien. Gelukkig wordt dit Noors drama niet toeristisch uitgebuit. Schets het beeld. Een bootje, met daarin 50 Japanners al druk flitsend, dat een rondje om het bewuste eiland vaart met een korte stop voor koffie en Noorse hapjes op het eiland zelf. Walgelijk? Ja, maar je ziet vaak genoeg dat dit soort leed commercieel tot de laatste druppel wordt uitgemolken. Daar hebben die Noren dus hele dikke schijt aan.
Oslo is in tegenstelling tot wat veel mensen zeggen, in mijn ogen, echt een interessante, gezellige en boeiende stad. Dit in tegenstelling tot Bergen maar daar kom ik straks op terug. De stad is student vriendelijk en veel dingen zijn gratis of je krijgt hele dikke kortingen (Parijs en Madrid zijn de meest student vriendelijke steden, vrijwel alles is gratis). Het enige wat in Oslo (en de rest van Noorwegen) niet te betalen is, is eten en drinken. Een biertje op het terras? €11! Een pizza margarita kaal en zonder wat te drinken? €15! U begrijpt dat wij budget reiziger nergens zijn gaan zitten. Ga je naar Oslo?, neem dan een hele dikke portemonnee met je mee.

Vanuit Oslo zijn we via de toeristische routes (door de NAF aangewezen routes waarlangs de natuur op zijn echtst is) naar Bergen gereden. Nu ligt de maximale snelheid in Noorwegen op 80km/h (en lukt het je op bijna 90% van de wegen niet eens) dus het duurde even voordat we in Bergen waren. We hebben er twee dagen op gereden. Overnacht in een berghutje in Geilo. Zoekt er iemand naar optimale rust en verlatenheid? Geef me even een belletje, I have found that place.
Bergen staat bekend als de leukste, meest interessante stad van Noorwegen maar daar ben ik het dus niet mee eens. Het is vooral erg toeristisch. De stad heeft naast Bryggen eigenlijk vrijwel niets te bieden. Tenzij… tenzij je van een flink hike houdt. Want Bergen wordt omringd door bergen. Wij hebben een vier à vijf uur durende hike door die bergen gemaakt. Eerst met de kabelbaan naar boven om ongeveer tien kilometer verder naar beneden te lopen terug bij Bryggen in Bergen. Julian heeft voor de reis nog een paar stevige wandelschoenen gekocht, ik was daar te eigenwijs voor (in Amerika heb ik ook alle wandelingen op sportschoenen gelopen). Met de All Star schoenen die ik nu aanhad heb ik ieder steentje precies onder mijn voet voorbij voelen komen. Niet waterdicht dus hier en daar een flinke omweg om geen natte sokken te halen. Het was zwaarder maar ik ben er zonder blaren en kleerscheuren vanaf gekomen. Het kan dus ook op All Stars!
Een andere reden waarom Bergen zo populair is bij toeristen is vanwege de gunstige ligging. De Bergen omgeving is rijk aan fjorden. Zo’n fjord wilde wij wel eens gezien hebben. Wij niet alleen, heel veel toeristen willen zoiets gezien hebben. Daar hebben ze in Noorwegen dan ook iets op bedacht. Deze oplossing heet: Norway in a Nutshell. Het komt neer op een korte rondreis door Noorwegen en je pakt dan van alles wat mee. Bergen, Oslo, Voss, Flam, fjorden, bergen en een bekende spoorlijn. Wij hebben een kleinere variant gedaan. Eerst met de trein van Voss naar Myrdal (normale trein) om van daaruit de Flamsbana (toeristentreintje) naar Flam te nemen. In dit gehucht aan de voet van de bergen moesten we een paar uur wachten om vervolgens door het Naerofjord te varen. Tot deze laatste zin vond ik het NiN verhaal een grote tegenvaller. Veel te veel wachten en veel te veel toeristen. Vooral onze Japanse flitsgoeroe’s waren weer eens niet aan te slepen. Op de boot door het Naerofjord (het smalste fjord ter wereld en wederom door onze vrienden, let op de ondertoon, van UNESCO, onder gezeken om er werelderfgoed van te maken) wordt het interessant. Een twee uur durende vaartocht door de fjord is echt de moeite waard. Prachtige foto’s als resultaat. De boot stopt in Gudvangen en daar bracht een bus ons weer terug naar Voss. Het was een geslaagde dag maar ik vind de prijs/kwaliteit verhouding aan de magere kant. Voor mij had alleen die boottocht ook wel voldaan. We blijven kritisch.

We verlaten het toeristische Bergen (gebied). Nu begint het echte werk pas. In Odda zijn we namelijk een gletsjer opgegaan. Ik gebruik dit woord niet vaak maar het was gewoon weg WREED. Een van de gaafste dingen die ik deze reis gedaan heb. Eerst een anderhalf uur durende hike door de bergen naar de subtop. Niet zomaar een hike maar echt klim en klauter werk voor professionals (voor deze gelegenheid maar echte bergschoenen gehuurd). Daar met een soort kabelbaan over een water naar de echte top. De gletsjer! Extra zware bijkomstigheid. Kutweer. Een woord. Gewoon ontzettend pokkenweer. Ze voorspellen een regenfront en die komt er. Bovenaan de berg zijn we al zeiknat en dan moet je het ijs nog op. Grappig detail is dat beneden bij het verzamelpunt twee Nederlanders in aussie en op sportschoenen, verder helmaal niets bij zich, ook mee naar boven wilden. Ze waren gekleed alsof ze de definitie van ijs niet kenden (en zagen er ook zo uit maar dat ter zijde). Niet zo handig was het advies van de (ook Nederlandse) instructeurs. Dan bovenaan de top. Een witte vlakte komt je tegemoet. Heel onwerkelijk in het begin. Het ziet er ook allemaal zo onschuldig uit. Als je vervolgens sneeuwijzer omkrijgt en met de hele groep aan één touw wordt vastgemaakt verdwijnt die onschuld al snel. Het lijkt een stabiel wit veld, maar als je wegzakt, is het menens. Als we ergens op de gletsjer staan te wachten om in een soort krater naar beneden te klimmen horen we ineens een hoop geluid. Alsof er een helikopter van achter de berg onze kant op komt. Een lawine! Volgens de instructeurs (die niet onder de indruk waren en wij daarom niet gingen rennen voor ons leven) nog best een flinke. Ik kan deze blog gewoon schrijven dus niets aan de hand. Wel besef je ineens hoeveel geweld er achter een lawine zit. Alleen het lawaai is al overweldigend laat staan als je er onder komt. Na de lawine is het tijd voor een ijsklim. Een soort abseilen in een ijs krater. Heel gaaf! Ik mag/ga als eerste. Een paar meter diep in het ijs. Alles kristalblauw en kraakhelder. National Geographic komt naar je toe deze zomer. (het regent continu). De rest, op twee meiden na, gaat ook. Daarna is er de weg terug. Achter elkaar met het touw om ons middel. Door alle regen blijkt de terugreis van de subtop naar beneden nog het meest gevaarlijk. Alle rotsen zijn spekglad en het zand is omgetoverd tot modder. De steile hellingen die we op de heenweg zonder moeite namen worden ineens glijbanen met een uitzicht op de afgrond. Het is een slopende tocht terug. Eenmaal beneden zijn we bek en bek af. We gingen om tien uur de berg op en nu om vijf uur ’s middags staan we weer beneden. En de instructeurs ons maar wijsmaken dat zelfs dikke Duitsers dit doen. Met een helikopter dan toch zeker.
Het sportief doen houdt nog niet op. Twee dagen na de gletsjer gaan we de berg Preikestolen op. In het Nederlands ook wel de Preekstoel. Volgens de borden is dit een klim van twee uur heen en twee uur terug. Wij doen het in respectievelijk 1,5 en 1 uur. Hierbij passeren we tal van dagjesmensen voor wie de weg naar boven, aan het gehijg te horen, wel eens de laatste zou kunnen zijn. Tijdens het passeren van de mensen kom ik ineens tot een formule. De B+B=B formule. Deze staat voor Baard+Bril=Belg formule. Negen op tien jongeren die ik passeer en die een baardje met bijbehorende bril hebben lullen Vlaams. Sla deze formule op! Altijd leuke afleiding tijdens een helse klim naar 604 meter. Want zo hoog reikt de Preikestolen. Als je op het rotsplatform staat heb je een grandioos uitzicht op een fjord. Als ik, al op mijn buik liggend, naar beneden de afgrond inkijk slaat de duizeligheid om me heen. Als ik langzaam opsta en de sterretjes zijn verdwenen realiseer ik me dat dit het laatste is wat we deze reis gedaan hebben. Beneden aan de voet van de berg staan ons enkel nog de 1500 kilometers terug naar huis toe te wachten. Het is snel gaan maar wat hebben we een super gave, gezellige, leerzame en extreem actieve reis achter de rug. Julian bedankt MATTIE!

Tot slot heb ik, voor de liefhebber, de rijm van grootmeester Hermans uit de vorige blog dan maar helemaal vermaximiaanst.

Reizen doe je niet ineens maar elke dag een beetje,
en alle beetjes die je hebt gereizd
het is gek maar niets vergeet je,
elke dag maar weer gaan,
een hostel of camping geen gedoe,
maar op een dag die ene baan
brengt je naar het laatste stadje toe.
(copyright, trademark, registred)