De sprookjes van Andersen, Grimm en de Waal

We gaan, na een korte stop, een spa en een massage in Budapest, verder memory lane in. Florence, Firenze voor wannabe Italianen zoals ik, is de startplaats. Vanwege het weer dat niet helemaal meezit, hebben we er voor gekozen om zitting te nemen in een hostel. Over hostels en vooral de mensen die er komen kan ik ondertussen een boek schrijven. In Milaan liet ik al doorschemeren wat voor type mensen er zoal te vinden zijn, maar zoals Mieke Telkamp, ze is nog altijd opzoek naar waar de weg nu heenleidt, zingt in een van haar andere topnummers uit het ‘je-tijd-is-bijna-gekomen-oeuvre’ “Er is meer” hebben we kennis gemaakt met mensen in hostels die rechtstreeks van het filmdoek zijn gekomen, uit sprookjes zijn weggelopen of op een andere manier bij het volk bekend zijn. In de hostel in Firenze bijvoorbeeld maken we kennis met Mister Miyagi. Een oude, voetschimmel, Chinees bij wie we AB-SO-LUUT niet op de kamer willen. Dan is die drie euro extra per nacht voor een privékamer geen geld. Later in deze blog komen er nog meer bijzondere types voorbij.

Firenze is een buitengewoon mooie stad met veel architectonische hoogstandjes. De wit/groen marmeren kerk is, van de buitenkant, een van de mooiere kerken van Italië. Firenze is ook een van de filmlocaties van Hannibal geweest. Een kleine search op internet verder en we kunnen zo een aantal van de filmlocaties bezoeken. Niet heel moeilijk want de meeste van deze locaties zijn highlights van de stad.

Vanuit Firenze rijden we naar Rome. Wederom een, voor mij, bekende plek. Het weer brengt ons uit voorzorg wederom bij een hostel. By far de meest vriendelijke, servicegerichte en gezellige hostel die we gehad hebben. Een club betrokken jongeren runnen, als vrienden, deze toko en dat is in alles te merken. Het is in deze hostel dat we kennis maken met Ed Gein. Een psycho Engelsman die beweerd een master degree te hebben in ICT en de hele wereld over gerezen te hebben. Toch stelt hij zich iedere dag opnieuw voor en als we hem vertellen over het Vaticaan heeft de man geen flauw idee dat dat in Rome ligt. Sterker nog hij weet niet eens wat het is. Hij laat het zelfs door de mensen van de hostel omcirkelen ons bedankend. Het hoogtepunt bereikt als ik tijdens het eten de operatieputten in de zijkant van het hoofd moet voelen. Brain surgery, ineens is alles duidelijk.

Over Rome is al zo veel moois geschreven en gezegd dat ik er eigenlijk weinig aan kan toevoegen. Wellicht een paar tips and tricks dan. Ik vind het mijn taak om mensen toch van iets op de hoogte te stellen. De Sixtijnse Kapel, locatie Vaticaanstad, is een van de meest bekende gebouwen in Rome en misschien wel heel Europa. Het is de locatie waar intimi de nieuwe paus electen. Naast dit gegeven is vooral de plafondschildering van Michelangelo; Genesis, wereldberoemd. Dit vanwege het schilderij waarin de vinger van God die van Adam aanraakt. Nu, met licht schaamrood op de wangen schrijf ik dit, was deze schildering in mijn ogen een heel groot werk dat de hele koepel van de Sixtijnse zou beslaan. Kenners weten dat ik hier twee enorme fouten maak. Fout een; de Sixtijnse kapel is geen koepel maar het plafond beslaat een rechthoekige vorm. Fout twee is dat Genesis zoals op het plafond geschilderd een hele passage is en de scene met de vinger van God beslaat dus slechts een heel klein gedeelte van het oppervlak. Een dergelijk klein gedeelte dat wij er de eerste keer keihard voorbij gelopen zijn. U leest het goed, de eerste keer. We zijn er namelijk voor terug gelopen. Een heel gênant en cultuurbarbaars moment. Een waarschuwing en gratis tip dus voor alle anderen die ook niet zo cultureel aangelegd zijn! We leren zoveel bij deze reis! In Rome is tot mijn grote vreugde een expositie van niemand minder dan Dalí! Geweldig en vanaf nu mijn favoriet!
Nog een paar tips: de stad is gemakkelijk in drie dagen op te delen: deel 1 Ancient Rome, deel 2 Vaticaanstad en deel 3 de stad zelf. Vroeg op en je vermijdt flinke wachtrijen. Koop kaarten voor het colosseum bij de ingang van het Forum Romana en je wacht in plaats van de hele week slechts 4 minuten. Waar je mee omgaat, daar word je mee besmet en wij gaan dus iedere dag steeds meer op de Lonely lijken.

Vanuit Rome, het zuidelijkste punt voor ons, rijden we langzaam terug naar het noorden van Italië. We maken een korte stop bij het niet zo bekende, fotogenieke en sprookjesachtige Parco dei Mostri. Een klein park bezaaid met prachtige beeldhouwwerken. Het had zo een onderdeel kunnen zijn van het sprookjesbos in de Efteling. Beelden in de vormen van allerlei dieren en monsters. Het schijnt ook dat hier stukken van de film Tree of life zijn geschoten, maar daar moet ik die film toch nog eens voor terugkijken. Na het sprookjesbos rijden we naar camping Pian di Boccio. Een wat donkerder gedeelte van memory lane. Het was op deze camping dat ik midden in de nacht hopeloos ben verdwaald (zie reisverslag 1: Van 5 sterren naar onder de sterren) en al kruipend de auto en tent terugvond. Gelukkig heb ik betere herinneringen aan deze camping door een geslaagde vakantie paar jaar later. Na een geslaagde, lees niet verdwaalde nacht op de camping vertrekken we naar het hart van memory lane. Het mooiste en duurste gedeelte van de straat. Het Grand Hotel in Cesenatico. Het hotel waar ik, mijn ouders en broertjes bijna tien jaar op rij iedere vakantie in stijl afsloten.
Als ik het hotel binnenloop word ik direct herkend door de mensen, familiehotel. Het is een warm en uiterst gastvrij welkom. We krijgen badhanddoeken en een wifi-code in de handen gedrukt en krijgen een tafel in de prachtige eetzaal. Na bijna twee maanden van matig tot voldoende (kwaliteit) eten, voelt het hier alsof er een engeltje, nee een hele berg engelen, over mijn tong zeiken. Één woord: VERRUKKELIJK. Ik heb al sinds de eerste meters in memory lane uitgekeken naar dit moment en nu het zover is stelt het in geen opzicht teleur. Het is dat ik nog meer van Europa wil zien anders had ik er nu nog gezeten. Daarnaast spelen de liquide middelen ook een rol. Mijn telefoon gaat over en het scherm meldt ABN, tijd om door te gaan dus. Het einde van memory lane komt in zicht. Ik kan het einde van de straat al zien. De afrit naar het oostblok op 1200 meter. De laatste stop is Venetië. Nu de laatste plaats in memory lane, toen de eerste. Alweer bijna 12 jaar geleden. Venetië is een stad die wordt gezien als de meest romantische ter wereld. Nu kan ik hier heel goed inkomen mits je voldoet / kan voldoen aan de volgende drie eisen: 1 je met je geliefde bent, 2 je door de commerciële muur kan heenkijken of beuken en 3 je ver ver weg blijft van het met toeristen en vliegende ratten bezaaide San Marcoplein. Wat overigens een prachtig plein is. Alleen voor een uur of twee, daarna lekker verdwalen in een van de honderden straatjes en over de ontelbare bruggen van de stad. Het is niet moeilijk te verdwalen dus de rust en het echte Venetië heb je zo te pakken. O en er is nog een 4e eis. Ga niet eten bij een tentje waar mensen boos van het terras lopen en de prijs te mooi is om waard te zijn. Dan gaat het namelijk mis, zoals bij ons. Veel woorden wil ik niet aan Splinter (karakter uit de Ninja Turtles, zo heb ik hem genoemd vanwege het feit dat hij A een rat is en B hij Italiaans eten lees kattenvoer durft voor te schotelen). Als we op het terras zitten, lopen er al mensen naast ons boos weg. Ook de mensen achter ons houden het voor gezien. Zij krijgen risotto voorgeschoteld die meer lijkt op instellingsrijstepap dan een heerlijk vol bord rijst. Wij krijgen twee in tomatenbouillon gedoopte spaghetti. Simpelweg niet vreten. Snel de rekening en weg. En dan heeft Splinter ook nog het lef om servicekosten te rekenen. Dan knapt er iets in je. Zoals mijn collega Bas dan altijd zegt; “Als ik genaaid word, wil ik ook gezoend worden”. We betalen geen servicekosten heel simpel! Terwijl ik dit typ krijg ik weer zin om het bonnetje door z’n strot te rammen, wellicht nog voedzamer dan de troep die hij ons voorzette. ’s Avonds maken we het goed met een iets te duur eten bij het Hard Rock Café. We verlaten na een kleine twee weken met een volle maag en vol nieuwe en oude indrukken memory lane. Het was weer een geweldige ervaring!

We nemen de afrit Oostblok en komen uit in Slovenië. Vanaf nu volgt er een reisgedeelte van voornamelijk hoofdsteden. De komende tien dagen tot we vliegen naar Finland en Rusland. De eerste in rij is Ljubljana. Een kleine aimabele, tegen alle verwachtingen in, en Oostenrijks ogende stad. Ljubljana is niet veel groter dan Utrecht. Voor een hoofdstad ook uitzonderlijke rustig. Je hebt het in een paar uur helemaal gezien. Dat is voor ons goed nieuws want we hebben wat tijd in te halen. Als we de bus terug naar de camping zoeken worden we geholpen door twee vriendelijke gepensioneerde, who else, Nederlanders. De man heeft meer goud in z’n porum dan de ABN in de kluis heeft. De vriendelijkheid van de Nederlanders hier in Slovenië reikt echter verder. Want terug op de camping, het heeft een beetje gemiezerd, is onze kleding drooggelegd door de Nederlandse buurman. ’s Ochtend bij vertrek wordt ons een fijne reis toegewenst. Wat een vriendelijkheid allemaal. Even mijn rapport zoeken om langs de caravandeurtjes te gaan en de vakantie terug te verdienen. We verlaten het uiterst bevallen en vriendelijke Slovenië. Drie paspoortcontroles en een stempel later rijden we Kroatië binnen. Het tweede niet Europese land deze reis en ook het tweede land waar we niet met Euro’s kunnen betalen. Dus ook niet met Neuro’s, of zijn die er nog niet? Wij krijgen maar mondjesmaat informatie binnen en we vermoeden iedere week een nieuwe munteenheid in Nederland. De gulden, de neuro en ik las laatst zelfs dat er gedacht wordt om de ‘flappies’ in te voeren. Of kwam dat uit een mailtje van Hein?! Anyway.

Zagreb, waar ik al eens eerder ben geweest, staat mij bij als een grauwe en saaie stad. Na een paar uur, meer is er net als in Ljubljana niet nodig, moet ik deze visie toch enigszins herzien. Zagreb is wel degelijk een stad met een bepaalde charme. Voor de mensen die op reis gaan richting het oostblok, ik blijf echter van mening dat er veel interessantere plaatsen zijn dan Zagreb. Als je dan toch in de buurt bent, even twee uur pauze houden en de stad bekijken! We hebben wat tijd in te halen en besluiten na Zagreb door te rijden naar Hongarije. Naar een camping bij Lake Balaton. Helemaal vergeten dat dat in Hongarije lag! Goedkoop tanken is het eerste wat op de plannig staat. Het valt echter duur uit. Bij de pomp werkt namelijk Lispel (Alfred J Kwak). Een snelle sneaky Hongaar die met de nodige vingervlugheid, het fingerspitzengefühl, de duurste diesel in de auto pompt. We betalen €1,80 per liter en dit is nog duurder dan in Italië. Volgens de laatste berekeningen kost dit grapje ons €15. We waren even off-guard maar na Lispel en Splinter staan we weer helemaal op scherp. Klaar voor verdere avonturen en steden in het verre Oosten. Voor we 13 juni naar Helsinki vliegen hoop ik nog een verslag voor jullie klaar te hebben over deel 2 van het oostblok. To be continued dus!