Reisverslag Special

Het is tijd voor een special! Een verslag over een bijgewoond evenement of iets dat zoveel indruk heeft gemaakt op me dat ik er een aparte blog aan wil wijden. Deze special beschrijft mijn ervaringen van een bijgewoond stierenvecht evenement in de, geweldige, stad Sevilla afgelopen vrijdag. Er volgt snel weer een regulier reisverslag

Het spel met alleen verliezers.

Vrijdag 27 april was het dan zover; het stierengevecht, waarvan we gezegd hadden dat we er één gingen bezoeken, vond plaats. Met enigszins gemengde gevoelens betrad ik de arena. Van de vijf stieren ben ik er na twee weggegaan. Zegt dat genoeg? Toch ga ik het toelichten.

Ik heb kaartjes gekocht omdat het in Spanje part of the culture is en je, als je dan toch op reis bent, zoveel mogelijk van andere culturen wilt zien of leren. Daarnaast is er, sinds langere tijd, discussie over deze gevechten. Is het dierenmishandeling of kunst? Met een open mind wilde ik zelf bepalen wat ik er van zou vinden. Geen vooroordelen, niet op voorhand al medelijden, gewoon blanco. Het spel, want zo ben ik het voor het gemak maar gaan noemen begon om half 7. De kaarten, 12.500, waren uitverkocht! Wij zaten in de bovenste ring maar omdat het geen voetbalstadion is, hadden we een prima zicht. Geen verrekijker werk dus. Niet dat je een speld en een zwarte vlek ergens in de verte iets ziet doen.
Het begin van het spel is statig. De matadors komen de arena binnen, gevolgd door de rampaarden en wat andere strak geklede mannen van wie de functie mij totaal onduidelijk is gebleven. Die rampaarden, dat zal ik even toelichten. Rampaarden zijn gewone paarden met een pantservest aan (zie het een beetje als zo’n pak wat mensen aantrekken als ze politiehonden trainen) en een blinddoek om (zodat ze niet zien what the hell is going on). Deze paarden komen in het begin van een gevecht de arena in. De stier gaat hier op in beuken en aan de hand van de felheid van het stier op het paard wordt de stier beoordeelt op kracht en bruutheid. Dus, staat de matador tegen een 2000 kilo zwaar moordmachine of tegen de la vache qui rit. Maar dat later nog even. De opkomst van de matadors en rampaarden is dus erg statig. Ze lopen een rondje door de arena en proberen de eerste credits te scoren bij het publiek, de jury en als die er is de koning of burgemeester. Na deze eerste intocht begint het spel.

Het spel gaat als volgt. Er staan zes matadors in de arena met een gekleurde doek (niet per se rood) en banderillas (scherpe speren). Dit is als het ware ronde 1. De stier, al voorzien van een dolk in de rug, komt de arena in. Vervolgens gaan de verschillende matadors met de doeken zwaaien en gaat de stier erop af. Dit alles duurt een 10 minuten en hier haak ik eigenlijk voor de eerste keer al af. Naast dat het ongelofelijk saai is, is het ook gewoon een beetje stiertje pesten. Ik bedoel zet een Afrikaanse hongerneger in de ring,zet er 10 obers met eten omheen en die gaat ook rennen.
Dan komen de rampaarden binnen en het stier valt dan die paarden aan. Niets aan de hand. Paard heeft geen pijn en de stier laat zien wat hij waard is. Het is na dit gedeelte dat ronde 2 begint en die ronde lijkt erg op ezeltje prik. De matadors verruilen hun doeken voor de banderillas en drie van hen steken om beurten twee banderillas in de rug van de stier. Het lijkt de stier maar weinig te doen. Die dieren zijn zo robuust en sterk! Alleen de bloedplekken verraden dat de banderillas wel degelijk scherp zijn. Deze eerste en tweede ronde kunnen me dus al niet boeien. Ik ben ook geen sportliefhebber en waarschijnlijk gaat het daar al mis. Ik zie net zo weinig nut in 22 mannen die 90 minuten achter een bal aan rennen dan in 6 mannen die met doeken naar een lid van de lokale veestapel staan te zwaaien. Dikke gaap. Na deze rondes en, in ons geval, een hoop gegeeuw en gefluit vanuit het publiek gaat het spel de derde ronde in. De derde ronde is de dans tussen de matador en de stier. De danse macabre (Saint-Saëns).

De zes wannabe matadors maken plaats voor “the man”. De echte matador (die andere zes heten ook eigenlijk toreros, maar ik houd het simpel) is voorzien van een doek en een zwaard. Het kan niet anders dan dat, als je het in Spanje hebt geschopt tot matador, ieder vrouw weg van je is. Die kerels stralen van de arrogantie en zelfvertrouwen! Het was boven in de ring te ruiken! Ergens moet het ook wel want één seconde van onoplettendheid en de hoorns van de stier kunnen er voor zorgen dat je er, net zoals de Cock zijn hoed aan de kapstok gooide, aan hangt.

Het begin van deze ronde vind ik dan weer wel mooi om te zien. De dans tussen stier en matador. Zo dicht komen ze bij elkaar, het is prachtig om te zien. Dat is lef! Dit zijn vijf à acht minuten die mijn interesse hebben. Maar dan komt het. De danse macabre duurt tot het moment dat de matador weet dat de stier genoeg is uitgeput. Zodra de stier moe genoeg is wordt het door de matador en de hulp matadoren in een hoek gedreven. Het is dan de bedoeling dat de matador in één steek een einde maakt aan de show en de stier. Hier haak ik voor de tweede keer af. Dit heeft vooral te maken met het feit dat, bij ons, dat in een keer doodsteken niet lukt. Nu ben ik uitvaartverzorger en heb dus het een en ander gezien maar hier werd ik een beetje akelig van. Het in een keer doodsteken liep, in mijn ogen, eerder uit op een mislukte steekpartij. Tot mijn bewondering is het Spaanse publiek het met mijn visie eens. De matador wordt uitgefloten en er worden Spaanse scheldwoorden geroepen. Het is mijn eerste gevecht en ik hoop dat dit een uitzondering is op de regel. Ik besluit toch ook een tweede gevecht bij te wonen. Het niet boeiende riedeltje begint opnieuw en ook dit stier wil niet in één keer dood. Nu weet ik het zeker, dit is he-le-maal niets voor mij. In tegenstelling tot Julian zie ik totaal geen spelelement of kunst in beide gevechten. Hierdoor krijg ik het idee dat ik in een lokaal slachthuis zit te kijken hoe mijn toekomstige tournedos wordt geslacht en daar maak ik geen avondvulling van!

Ik verlaat, en met mij nog wat toeristen, de arena. Spijt dat ik gegaan ben heb ik niet. Dit moest ik een keer gezien hebben en dat heb ik nu. De conclusie? De dans tussen matador en stier is prachtig om te zien, maar in mijn ogen ben je pas echt een vent als je zonder je mesjes en zwaarden het dier kunt uitputten. Zonder geweld een wild stier uitputten door ermee te dansen! Dan heb je klote! Het dier niet afmakken maar uitputten tot het uitgeput neervalt, dat zou stierenvechten anno 2012 moeten zijn. Daarbij de dans die in Andalusië ook cultuur is, is de Flamenco. Deze dans is puur voorspel! Meer erotiek kan er niet van een dans afkomen. De bewegingen en de muziek, het is puur sex. Als ik dan cultuur opsnuif in een ander land en mag kiezen uit twee dansen, kies ik voor een dans die eindigt in bed en niet in de dood.