Hielenhijgers, stierenlokkers en hasjventers

De rit van Biarritz naar Bilbao duurde slechts twee uur en hierdoor komen we redelijk op tijd aan. Meestal komen we pas aan het eind van de dag / begin van de vroege avond ergens aan, en smeken, hopen en vrezen we dat we een plek hebben in een hostel of goedkoop hotel. We proberen eerst een slaapplaats te vinden in de stad zelf. Dit is geen succes. De kamers zijn relatief duur en de auto staat voor 3 cent per minuut in de garage. Heel bijzonder dat die Spanjaarden denken dat als je de prijs per minuut op de borden zet het dan goedkoper lijkt. Omdat Bilbao ook vast een jeugdhostel heeft, besluiten we die te zoeken. De rit ernaartoe, zonder TomTom want die kan de gewenste straat niet vinden, gaat aardig. Julian is een ware copiloot. Eenmaal bij de hostel aangekomen hebben we pech. Voor ons willen er namelijk eerst 70 Franse brugpiepers inchecken. Omdat wij de auto verzetten voor hun buschauffeur, mogen wij, tussendoor, vragen of er na deze 70 pips kijkende tieners nog uberhaupt een kamer over is. De zeer kalme en uiterst behulpzame Spaanse dame achter de receptie, de ironie druipt van voorgaande zin af, meldt ons dat er nog een kamer is. Echter wil ze wel eerst haar systeem aanhouden en de kinderen inchecken. Omdat ik de op hand staande mini TIA in haar ogen kan aflezen zeg ik dat dit geen probleem is. Ons gaat eerst wel koken! We verwachten dat het inchecken nog wel een klein uur gaat duren. Omdat het hostel buiten de stad ligt en we geen restaurant in de buurt hebben gezien besluiten we ter plaatse en dus in het rookhok ons avondmaal klaar te maken. Als ik voor ieder verbijsterd wuppengezicht een euro zou krijgen, en met verbijsterd bedoel ik echt het oprechte ongeloof in de ogen van, hadden we diezelfde nacht nog in het Hilton gelegen.

Het is hier, in Bilbao, dat we voor het eerst aanlopen tegen het alle-Nederlanders-hebben-drugs-bij-zich imago. Situatie: heel voorzichtig komen er een paar iele kereltjes onze richting op om heel voorzichtig te pijlen of we iets te roken bij ons hebben. Ze vangen bot. Een klein half uur later, als we aan het uitbuiken zijn van onze tweede tortellini pesto maaltijd, proberen ze het nog eens. Dit keer zetten ze de charme in van een maximaal 16 jaar oud meisje. Ineens een Franse die vloeiend Engels spreekt. Het is hun vakantie en de vraag is of wij een fles drank willen kopen (voelt u net als ik het hier encore momentje?). Nu zijn wij de moeilijkste niet maar we doen het niet. We zijn te lui en…. er valt bij deze leeftijdsgroep toch geen winst of erkenning te behalen. Ze bedanken vriendelijk maar wij weten waarvoor we uitgemaakt worden op het moment dat ze uit het gezichtsveld verdwenen zijn. Zo waren wij immers bijna 10 jaar geleden ook!

In de nacht neemt Julian het/mijn reisvirus op zich en zo gebeurd het dat ik de volgende dag solo door Bilbao moet cruise'en. Zo bijzonder en interessant het er gisteren uitzag, zo saai is de stad vandaag in werkelijkheid. Omdat het miezert, besluit ik als eerste het Guggenheim museum in te gaan. Guggenheim, dat klinkt bekend?! Klopt het Guggenheim is naast in Bilbao ook te vinden in dorpen als Berlijn en New York. Het museum hangt vol met bijzondere werken van bekende en minder bekende kunstenaars. Nu ben ik absoluut geen kenner en ga me dus ook niet zo gedragen, maar moderne kunst kan ik waarderen én ga ik door dit soort dagen ook steeds meer waarderen.

Na Bilbao zakken we af naar het midden van Spanje, Madrid is de stad die we voor 2,5 dag aandoen.
Voordat we in Madrid aankomen overnachten we eerst nog in een dorpje, Rascafria, in de bergen van Madrid. Bergen en Madrid?! Ja u leest het goed! Tijdens de reis ernaartoe zakt de temperatuur van 12 graden in Bilbao tot 1,5 in Rascafria. We zitten hoog, maar hoe hoog zijn we nooit te weten gekomen. Tegen alle verwachtingen in hebben de 6 jaar Frans op school een zeer positieve uitwerking gehad tijdens ons verblijf ik Frankrijk. In Spanje daarentegen, en zeker in dit kleine dorp, gaat het communiceren stukken lastiger. Vooral ook omdat ze echt alleen Spaans verstaan. Het Italiaans wat ik er als laatste redmiddel tegenover zet is vrijwel net zo kansloos als gewoon slap Nederlands blijven lullen.
De vrouw in het hotel communiceert op een manier die Julian bekend voorkomt. Als je denkt dat mensen je taal niet verstaan/begrijpen en je wilt toch proberen jezelf verstaanbaar te maken dan ga je maar heel langzaam of heel hard alsnog dezelfde taal spreken. De Spaanse vrouw deed het eerste. Woordje voor woordje vertelde ze het, voor ons nog steeds totaal onbekende, verhaal nog eens. Dan maar hulptroepen inschakelen. Een man in het hotel die wel Engels spreekt redt haar en daarbij ook gelijk ons en onze nacht.

Na de nacht in Rascafria en een ochtend wandeling door het berggebied is het dan toch echt tijd voor Madrid. Buiten dat Madrid een erg leuke en gezellige stad is met veel prachtige gebouwen en sfeervolle pleinen hadden Julian en ik allebei een must see. De must see van Julian is het voor iedereen bekende stadion van Real Madrid, Bernabéu, en mijn must see is de grootste stierenvechtarena van Spanje, Las Ventas. Stierenvechten? Ik hoor boegeroep en zie tomaten richting het scherm gaan, ik ga het uitleggen!

Nee, ik ben absoluut geen voorstander van stierenvechten en vind dat het, zeker anno 2012, een belachelijke traditie is die aan banden gelegd mag worden (vooroordeel). In Catalonië hebben ze dat overigens al gedaan. Maar dat is niet uit medelijden voor de dieren. Nee, het is de Catalonische haat tegen de rest van Spanje. Catalonië bepaalt namelijk zelf wel wat de regels zijn in hun gebied. Wat dat betreft is Spanje een erg verdeeld land. In het Baskische Bilbao zagen we dit ook al. Naast alle reguliere Spaanse schriften stond er overal principieel het Baskische woord voor. Maar terug naar het stierenvechten. Dit is in Spanje niet zomaar een traditie, het is een way of life. Het zit tot in de aorta’s van elke Spanjaard. Ze zien het als een van de hoogste vormen van kunst. Het is bijzonder voor ons Hollanders maar de matador is in Spanje een held, sterker nog een goede matador wordt een mythe. De Spanjaarden zien het ook niet als dierenmishandeling want als de stier stoer genoeg is, wordt het gespaard door het publiek. Dat is in Madrid overigens pas 1 keer in 30 jaar gebeurd. Terwijl ik daar sta moet ik gelijk aan onze animal cops denken. Een stadion met 50.000 toeschouwers inclusief de koning van Spanje en dan ineens overal politie. "Freeze Animal Cops!" De matador in de boeien en alle stieren worden vrijgelaten. Nee, zoiets zal in Spanje, zeker zolang de koning een eigen zetel heeft, nooit gaan gebeuren. Om toch een objectief oordeel te vellen over het vraagstuk of dit dierenmishandeling of kunst betreft, besluiten we dat we in Andalusië een gevecht gaan bijwonen. Zielig ja! Maar je hoort ook nooit iemand over alle wasberen, hermelijnen en koeien die voor minder, en daarmee bedoel ik voor een bontkraag of handtasje, worden gemarteld en gedood.

Verder kan ik Madrid iedereen aanbevelen! Over het bezoek aan stadion Bernabéu verwijs ik door naar de blog van Julian. Ik kan heel literair en interessant gaan schrijven over voetbal en dit specifieke stadion maar iedereen weet dat ik geen hol om voetbal geef dus geef ik deze bal aan Julian. Een inkoppertje!

Als je bij Madrid in de buurt bent, is het verleidelijk om Toledo te bezoeken. De reisboeken, -gidsen en wat dagjesmensen raden het aan maar ik verzeker je, zonde van de tijd! Toledo is een klein stadje met wat aardige gebouwen en omdat het gebouwd is op een berg stikt het er van de kuitenbijters en hielenhijgers. Vals plat zegt Julian dan. Allemaal straatjes die omhoog lopen en dat als je dan boven bent je door de ambulance aan het zuurstof gezet wordt en je benen compleet verzuurd zijn. Ook zijn deze straatjes een hel als je er met de auto bent ingereden, de straat doodloopt en je vervolgens in z’n achteruit terug moet. Dan vallen er wat woorden in de auto die ik hier niet ga opschrijven. Julian eruit om ervoor te zorgen dat er nog enigszins blauwe lak op de auto blijft zitten. U hoort het, Toledo is alleen leuk als je echt heel veel tijd over hebt en je in de auto van buurman Leo ernaartoe kan. Omdat Toledo snel gezien is, vervolgen we onze weg naar Portugal voor onze vijfde hoofdstad; Lissabon. De verhalen zijn goed, nu de inhoud nog! Omdat weeronline.nl aangeeft dat het mooi/ droog weer blijft komende dagen besluiten we weer eens te gaan kamperen.

We zijn rond het middaguur bij de camping. Het is een camping in een klein kustplaatsje vlak bij Lissabon. Het ziet er op het oog al 10x beter uit dan het traumatiserende Huttopia. Na het hele campingritueel van tentje opzetten, bedje opblazen etc etc. gaan we toch nog even met de groene, zo vuil is hij ondertussen, polo naar Lissabon. De brug over en je bent er.
Van die eerste kennismaking met Lissabon staan mij twee dingen bij. De Bilbao supporters die overal in de stad en dus ook telkens voor mijn lens te vinden zijn en de ontelbare hasjventers. De leukste en meest originele venter gaat uit naar de persoon met deze zin: "Friend you want to buy sunglasses? No? I also got hasjies!
Het is werkelijk waar verschrikkelijk. Wij zijn de Hollanders! Wij zouden juist dat spul aan hun moeten verkopen. Het is de omgedraaide wereld!
Het geeft echter geen smet op de stad want de eerste indruk van Lissabon is erg goed! We bezoeken een kasteel en niet een of ander huis met een toren, nee een echt kasteel! Zoals het hoort! Vanuit dit kasteel heb je een prachtige view over de stad. Na deze geslaagde eerste indruk van Lisboa keren we terug op de camping. Klaar voor nacht één. Hoe dat afloopt lezen jullie in de volgende blog (deze is weer lang genoeg).

Toegift:
Onze buurman op de camping lijkt sprekend op Ted de Braak. Wie dat is? Google hem even. Wij hebben er hier in ieder geval veel lol om!