Hier encore

“Hier encore” – Charles Aznavour

Waarom begin ik mijn blog met de titel van een van de Franse chansons van Charles Aznavour? Twee redenen eigenlijk. De eerste reden is simpelweg omdat ik dit een mooi nummer vind en het dus graag wil gebruiken. De tweede reden is dat we in Frankrijk zaten en ons over de lokale autoroutes een weg richting Spanje baanden. Noem het melancholisch maar ik vind dat daar Franse muziek bij hoort en dus ook een Frans getinte blog. Maar met dat ik deze blog creatief vorm geef bedenk ik me dat de titel nog niet eens zo gek is voor onderstaand stuk. Hier encore betekent vrij vertaald zoiets als gisteren toen ik nog jong was. Aznavour blikt in het nummer terug op de tijd dat hij rond de 20 jaar was. Niet alleen zijn wij, iets ouder wel, van dezelfde leeftijdsklasse, wij zijn afgelopen dagen ook een beetje terug in de tijd gegaan.

Dat terug in de tijd gaan begon in Normandië. We hebben daar de D-day stranden bezocht en zijn bij de Amerikaanse begraafplaats geweest aan de zee, bij Omaha beach. 6 juni 1944 begon deze op het oog onmogelijke missie om Europa te bevrijden van nazi Duitsland. Duizenden soldaten zijn niet eens verder gekomen dan de bootjes waarin ze aan kust kwamen of werden uitgeschakeld terwijl ze nog in de lucht aan de parachute hingen. Zoveel bloedverlies is daar geleden. Het maakt de openingscène van Saving Private Ryan nog meer morbide. Je zou kunnen zeggen dat Spielberg het daar bescheiden houdt met ‘slechts’ 20 minuten aan schieten, ingewanden en andere ellende. Als je naar het aantal witte kruizen op de Amerikaanse begraafplaats kijkt (meer dan 9000) en dat zijn dus alleen gesneuvelde Amerikanen, heeft de echte openingsscene van D-day minimaal 20 minuten geduurd… Het moet gezegd; die Amerikanen mogen dan wel vol zitten van zichzelf, deze klus hebben ze toch maar even gefikst. Voor onze vrijheid! Het ironische van dit alles en dat is altijd zo met geschiedenis, is dat er nog steeds genoeg, slecht gekapte, malloten rondlopen die in de toekomst een tweede D-day niet uitsluiten. Goed, dit lijkt me wel even genoeg grijs voor het moment. Max, het is een reisblog, keep it simpel!

Na de D-day stranden zakken we verder af richting het zuiden. We gaan richting de wijnstreek! Maar voordat we daar aankomen, bezoeken we eerst Mont Saint-Michel. Een piepklein eiland bij de kust van Normandië. Op dit eiland enkel en alleen een abdij. Volgens voorbijgangers zelfs een abdij die nog in werking is. Eerlijk gezegd is de abdij niet het enige op het eiland maar ik wil zo graag bij dit soort prachtige natuur ‘wonderen’ of wat het ook is, beschermd door UNESCO, de souvenir- en China rotzooiwinkeltjes vergeten. Dus doe ik net of ze er niet zijn. De abdij is geinig om gezien te hebben maar vooral het uitzicht is erg speciaal. Daarbij komt dat als het vloed is, het eiland onbereikbaar wordt. Als wij er zijn is het eb en we kunnen dus, tot grote teleurstelling van mijn jongste broertje Tom, gewoon weer het eiland verlaten. Vanuit Mont Saint-Michel rijden we naar Bordeaux. De grootste en meest bekende wijnstreek van Europa. De rit is lang maar het uitzicht, de Franse velden en Charles Aznavour maken een hoop goed. Al is Julian van dat laatste nog steeds niet overtuigd.

De volgende dag is het tijd voor wijn, wijn en o ja WIJN! Nu zijn we allebei geen sommelier of vinoloog dus zijn we op zoek gegaan naar mogelijk interessante wijnhuizen. Als u ze kent, mag ik u bellen! Het eerste huis dat we bezoeken is Château, want wijnhuizen zijn eigenlijk kastelen en landgoederen, Margeaux. Dit kasteel hebben we gevonden via Google en volgens mij is het een populair huis want ze zitten heel de maand april vol. Later vertelt Julian me dat het ook in Entourage wordt genoemd. We mogen wel over het landgoed lopen maar we willen uitleg en een wijnkelder dus gaan we naar Château Lanessan, die wordt aangeraden door de Lonely Planet. Helaas hebben we die nooit gevonden. Uit het schap verdwenen zeg maar. Omdat we toch onze missie willen halen belanden we uiteindelijk bij Château Aney. De eigenaar is een echte wijnboer/-handelaar en ontzettend aardig. Hij heeft binnen no-time in de gaten dat wij er echt de ballen verstand van hebben maar hij blijft positief en is ontzettend enthousiast in zijn uitleg. De man doet mij denken aan Marcel de oude drankgroothandel eigenaar die de slijterij van thuis bevoorraadde. Kauwgompje, handen trouw in de zakken en een bepaalde gezichtshouding die je alleen voor je kunt halen als je Marcel kent. Na de uitleg is er tijd om te proeven en dan ontstaat ook gelijk het tweede Hier encore momentje. Ik houd niet van rode wijn en ik ben nog herstellende van een kort virusje maar ik besluit toch een paar slokken te nemen. Het is een lekker wijntje. Dan vertelt Marcel ons dat de wijnproductie van Frankrijk van 150 liter per persoon is teruggelopen naar slechts 50 liter. Dit door de komst van goedkopere tafelwijnen. Daarnaast zitten de wijnboeren in Frankrijk vast aan allerlei strenge regels, terwijl andere landen er weinig regels op na houden. Vroeger was het beter zo is hij van mening en hij blikt terug. Hij sluit af met een paar wijze woorden. Jongens onthoudt; een wijn met een bekende naam of veel rijpingsjaren maakt de wijn niet per definitie een lekker wijn, of een wijn lekker is bepaald de individuele smaak en dat alleen.

Na de woorden van Marcel en het proeven van officiële Franse rode wijn vervolgen we onze reis. Op naar de kust. De bekende surfstranden van Frankrijk. Mimizan en Biarritz. Let’s go DUDE!
Mimizan valt een beetje tegen maar dit komt voornamelijk omdat het slecht weer is en er totaal geen volk op de been is. Gewoon strand en zee dus zoals je dat ook ziet in de wintermaanden bij Zandvoort of Vlissingen. De volgende dag in Biarritz, waar ik mijn eerste reisblog schrijf, hebben we meer geluk. Het is een gezellig kustplaatsje waar in de zomer waarschijnlijk ontzettend veel mensen de kunst van het surfen leren. De golven zijn er, nu al, geschikt voor. Bij de tourist information wordt het stereotype DUDE nog even bevestigd. En het zijn nog Nederlanders ook. De Dudes in kwestie hangen met een net uit het water look quasi nonchalant rond in het center. Ze checken het weer, dan kun je ook gewoon naar buiten kijken, de golven, ook daarvoor kijk je meestal gewoon ter plaatse en ze bellen naar het thuisfront. “Eej maar ik ga je echt hangen want we zijn ontzettend druk met het zoeken van een spot (lees dit met een kilo of twee aan aardappelen in je strot). Lachend lopen wij het information center uit. De eerste DUDES zijn er en mij rest niet anders dan ze daar in Biarritz nu al veel succes te wensen! Van de zomer als ook de rest van aardappelkeel Nederland zich, in de door de ABN AMRO gefinancierde cabrio’s, naar deze plek heeft gebracht wordt dit kleine kantoor overspoeld met chilluh dudes en chicks wanhopig opzoek naar een pc om het weer en de golven te checken. Tip: Jongens kijk gewoon even naar buiten en vergeet niet te slikken!

Deel 1 van Frankrijk zit er op. De volgende blog zal onze avonturen in Spanje en Portugal beschrijven. Daarna volgt deel 2 van Frankrijk. De Côte d’Azur. Op naar waar het echte geld zit….. en wij!

Au revoir! Max