Mexico: Tobias schijt zwart en ik zeven kleuren

Na een amuse in de VS is het nu tijd voor het voorgerecht. We zijn nu vier dagen in Mexico en wat al gebleken is, is dat dit toch hele andere koek is dan het westerse Amerika.

De eerste indruk van Mexico is goed! Het moet gezegd, het is een prachtig land. We zijn geland op het vliegveld van Cancun. Cancun is voor Amerikanen wat Salou / Chersonsissos is voor Europeanen.
Niet echt een plek waar je veel van het officiele Mexico meekrijgt dus.
Met de huurauto zijn we vertrokken naar Valladolid. Een typisch Mexicaans stadje, zoals je ze ziet in de film.
Huisjes in allerlei pastelkleuren, een centraal pleintje met bankjes en een fontijn en aan het hoofd van dat plein een kerk. Wat mij gelijk opviel was dat de gemiddelde Mexicaan een slag kleiner is dan ik, dit tot mijn grote vreugde. Kan ik ook ergens op de wereld nog eens de reus uithangen. De mensen zijn over het algemeen onzettend vriendelijk en wat ons erg helpt is dat Jochen bijna vloeiend Spaans spreekt. Hij praat, wij knikken.
Het hotel in Valladolid is simpel maar effectief. Het stikt echter wel van de muggen en ik ben in lange tijd niet zo gestoken. De azaron, waarvan ik de prijs van 3,50 euro in Nederland belachelijk vond, is zijn prijs ineens dubbel en dwars waard.
Vanuit Valladolid zijn we naar de grootste, meest toeristische, Maya ruine uit de omgeving gereden; Chichen-Itza. Mooi om te zien hoe de Maya's vroeger al allerlei steden uit de grond stampte, op zo'n beetje dezelfde manier als wij dat nu doen. Het mooiste vond ik de grote vierkante tempel/piramide.
Na een paar uur cultuursnuiven was het tijd voor wat eten en belangrijker nog, de cenote. Wat een cenote is? Ik wist het eerst ook niet, maar het is een water dat zich in een soort grot bevind, een grot waarvan het 'dak' open is. Zie het als kruising tussen een soort (water)put en de droomvlucht. De cenote is een van de mooiste natuurverschijningen die ik ooit heb gezien. Het is sprookjesachtig mooi. Er zwommen vissen in het water en we konden van een rots van 5 meter hoog naar beneden springen. Dankzij de spiegelreflex van Marleen hebben we hele vette foto's kunnen maken.

Al deze euforie verdween echter de volgende dag. Van Valladolid reden we via Merida naar Campeche, onze volgende stop. Merida is een grote stad, ook typisch Mexicaans. Naar mijn mening een lelijke en veel te drukke stad. Blij dat we daar alleen hebben gelunched. En toen kwam het. Net buiten Merida stond een controlepost van de Policia Federal de Caminos (federale verkeerspolitie). Nu had ik in mijn reisgids al gelezen om alle contact met de Mexicaanse te mijden. Maar helaas, de agent in functie vond dat van alle gevaarlijke Mexicanen die bij een dergelijke controlepost voorbij komen, vier blanken toeristen er nog gevaarlijker uitzagen en moesten stoppen. Een kleine dikkige agent, tot aan de tand bewapend, schreeuwde allerlei Spaanse kreten zoals Armas (wapens) en Passaport. Gelukkig hebben we Jochen en die lieten we dan ook het woord voeren. Ondanks dit en het feit dat we werkelijk niks te verbergen hadden heb ik het zelden zo benauwd gehad. Bang? Ja, dat durf ik gerust toe te geven. Gelukkig wist Jochen, buiten de auto, de daadwerkelijke reden van de aanhouding te achterhalen....geld, money, doekoe, geef het een naam. We moesten deze in en in corupte agent gewoon wat bonus op z'n salaris geven. Na dit gedaan te hebben was de man ook ineens ontzettend vriendelijk. Toch hoop ik dat het bij een eenmalige ontmoeting met de Mexicaanse politie blijft.

We zijn nu in Campeche en als de Norrit van Tobias zijn werk heeft gedaan gaan we weer door, op naar Palenque en hopelijk de jungle. Wat ik begrepen heb is dat dit een beetje niemandsland is. Zodra we bij de Maya-Riviera zijn aangekomen volgt de volgende blog.