Gastcolumn Jochen

Lees eerst even de blog: Las Vegas: De onweerstaanbare waanzin. Hierin staat deze gastcolumn uitgelegd.


Er zijn niet al te veel dingen die ik uit mijn kindertijd heb onthouden, het is steeds langer geleden, en veel ervan lijkt achteraf het onthouden niet waard (bewijsstuk A: alle bezoeken aan de orthodontist). De grote uitzondering waren onze familievakanties, een paar weken op een meestal leuke camping, in de buurt van meestal leuke bezienswaardigheden, en met mensen die je meestal niet associeert met, bijvoorbeeld, een orthodontistenbezoek. Helaas is er een terugkerende ergernis die mij nog zeer levendig bijstaat: het bezoek aan McDonalds. Ik weet niet wat erger was, de ruzies die ik regelmatig had met mijn broertjes, of de periodieke vergiftiging die ik bij dit onzalige etablissement moest ondergaan. Maar mijn onvermogen uit die twee kwaden te kiezen komt waarschijnlijk omdat het ene vaak met het andere te maken had.

Dat laatste leg ik even uit. Mijn ouders hadden een periode waarin ze, samen met een groot deel van Nederland, heerlijke dingen als pindakaas, Chicken Tonight en kant-en-klare pastasaus uit Nederland meenamen naar Frankrijk, vermoedelijk in de veronderstelling dat je daar absoluut niet aan goed en goedkoop eten kunt komen. Natuurlijk kwamen ik en mijn dierbare jongere broertjes tegen dat eten in opstand, en om ons te paaien besloten mijn onders ons mee te nemen naar een goedkoop lokaal restaurant: de gouden bogen. De eerste keer was in mijn herinnering in Valence, in zuid Frankrijk, maar misschien heb ik eerdere gastronomisch aanrandingen verdrongen. Ik besloot tot een 'happy meal', een naam die mij een totaal verkeerd idee gaf van de emotie die ik na het eten ervan zou voelen. Het smaakte gewoon nergens naar. En, erger nog, het was niet genoeg. Ik liet een flike boer, en alles behalve het vet was spoorloos uit mijn lichaam verdwenen.

Het meest wonderlijke was nog dat mijn beide broers het toch werkelijk als een fantastisch alternatief zagen voor brood met die campingboter die niet zou moeten smelten in de zon maar het toch doet. Niet dat die campingtroep nu zo lekker was, maar McDonalds was niet beter. Mijn broers besloten anders. Mijn ouders waren iets te democratisch, zagen hun succes bij het merendeel van het electoraat, en met de zekerheid van 66.66% van de stemmen herhaalden de bezoeken zich in een angstaanjagend patroon. Ik besloot al snel het zwaarste menu te kiezen, het Big Mac menu. Maar ook deze keuze deed mijn toendertijd legendarische honger niet stillen. En elke keer als deze periodieke vergifitiging van mijn tere kindermaag zich aandeed had ik weer ruzie met mijn broers, met mijn ouders en met mijn maag. Ik weet nog steeds niet hoe het Tobias lukt om iets van McDonalds weg te krijgen zonder dat dit gevolgen voor zijn stoelgang heeft. Ik heb het over de jongen die bij de eerste de beste gezonde maaltijd in Mexico voor een volle week aan de dunne gaat, maar een ranzig broodje met gestold hergebruikt vet dat voor een hamburger moet doorgaan brengt hem niet van zijn stuk. Aansteller.

Nooit meer zette ik een voet in de McDonalds. Het enige dat ik af en toe nog at was de sundae, daar zit namelijk chocoladesaus op, en dat kan zelfs McDonalds niet verknallen. Verder at ik er niets. En niemand begreep dat ik het eten er gewoon niet lekker vind. Maar ik kon het ook nooit bewijzen. Iedereen zei telkens dat het gewoon een hamburger is. En dat zo een hamburger nu eenmaal smaakt. En ik accepteerde deze mening gelaten, iets wat mij ook weer deed denken aan mijn bezoeken aan de orthodontist.

Dit duurde voort tot ik zelf in Amerika ging wonen. Op een glorieuze dag ging ik met een paar Amerikaanse vrienden naar een goede kroeg om te dineren. Ik was dronken, en was dus ontvankelijk voor het idee van mijn vrienden om een hamburger te nemen. En het ding was lekker. Goed vers vlees, gebakken zoals je wilt, met verse groenten op een lekker broodje. Toen ik nuchter was ging ik nog een keer, om te kijken of ik het mij niet verbeeld heb. En nee, ik had het mij niet verbeeld. Door heel Amerika zijn kroegen en andere etablissementen te vinden die heerlijke hamburgers serveren. En nog met bier ook. Voor maar een dollar of zo meer dan een big mac menu heb je iets lekkers in plaats van iets dat uiteindelijk de dood veroorzaakt. En, als je een sociaal hart hebt, dan zul je voor dat geld ook het salaris betalen van mensen die betere arbeidsvoorwaarden hebben dan de medewerkers van een van Amerika's grootste evil corporations, om van de manier waarop het eten behandeld wordt nog maar te zwijgen.

Ondertussen is mijn tolerantie jegens de McDonalds, gesteund door mijn gelijk, tot een historisch dieptepunt gedaald. Ik zal dit gevecht niet winnen, dat weet ik ook wel. Maar ik zeg jullie: eten bij de McDonalds (of Burger King, of KFC, of welke andere fast food keten dan ook) heeft precies hetzelfde effect als mijn bezoeken aan de orthodontist: het geeft mij letterlijk een heel nare smaak in de mond.