Sierra Nevada: Het filmdoek komt tot leven

Voor het bereiken van de Westkust van Amerika zijn we vanuit Las Vegas vertrokken om nog een tussenstop te maken in drie natuurparken. Nu is over natuurparken schrijven lastig en voor de lezer niet echt heel boeiend. Mooie boom, mooie boom, mooi water, mooie boom en oeh eekhoorn 250.467, maar verder kom je niet echt. Toch heb ik een paar dingen die toch wel de moeite waard zijn om over naar huis te schrijven.

We zijn begonnen in een park/plaats die bekend staat als de op een na warmste plaats op aarde en de droogste van Noord Amerika. Death Valley. De ironie spat af van het feit dat ik me als uitvaartmedewerker, voor jullie beter te onthouden als begrafenisondernemer, in een plaats als Death Valley heb begeven. Brandend zand, krijg je twee voor een maar dat terzijde.
De hoogste temperatuur die hier gemeten is, is 56,7 graden Celcius. Hot in het kot dus!
Nu zijn wij echter Nederlanders en op een of andere manier krijgen Nederlanders het overal op aarde voor elkaar om voor gigantisch klote weer te zorgen. Zo ook in Death Valley. Het moment dat wij in onze benzine slurpende Ford het park binnenreden, vonden wij dat de wolken wel heel erg donker waren.
Voordat ik verder ga, eerst even een zijtak (om in bostermen te blijven). Het moment dat we Death Valley inrijden worden we stilgezet door een American Cop. Dit keer geen angst voor corruptie, mocht iemand dat denken.
De vraag van de copper was of we even wilde wachten, want er ging iets gebeuren. Lekker duidelijke communicatie. Tot onze grote verassing zagen we dat er een filmcrew iets in de valley aan het opnemen was. Het enige dat ons gegund werd was een snelle blik op de auto waar het om ging (Toyota). Daarna moesten we onze weg vervolgen omdat we niet mochten zien hoe de commercial eruit zou komen te zien.
Maar nu weer verder. Jochen, de man van het geld, had bedacht dat het goedkoopste zou zijn om IN Death Valley, ik herhaal IN Death Valley te kamperen. En ook hier komt onze Hollandse aard naar boven want er is NIEMAND zo gierig om te kamperen op de heetste plek op aarde, behalve wij dus. Prive camping! Wel begonnen we te twijfelen aan het opzetten van de tent omdat de eerder genoemde wolken nog donkerder waren geworden en er overal hevige bliksemschichten te zien waren. Na een kort bezoek aan de Rangers, die vonden dat het wel veilig was hebben we, na een uur gewacht te hebben op de meest hevige stortbui sinds tijden, onze tent alsnog opgezet. Grappig detail is dat de grond na de hevige bui alweer kurkdroog was.
Nog zin in een scary story? We waren de enige op de camping in Death Valley, althans dat dachten we. Half 5 's ochtends word niet alleen ik maar ook de tent met Tobias en Marleen wakker omdat we een auto horen. Wat een raar tijdstip! Wat volgt zijn portieren die open en dicht geslagen worden, voetstappen die overal naartoe lijken te gaan en het schijnen van zaklampen op onze tent.
Ook Jochen, door mij wakker gemaakt, tuurt uit de tent. Het blijft echter bij deze dingen. 's Ochtends bij het ontbijt, dit was vanwege de hitte al om 6uur in de ochtend, hebben we verschillende theorieen besproken. De meest logische, voor ons, is dat we omdat we in het donker onze tent opgezet hebben een ander kamperend stelletje/familie over het hoofd gezien hebben en dat deze vanwege de ondraagbare hitte al vroeg de camping hebben verlaten...maar zeker weten doen we niets!

Na deze hete nacht in de valley zijn we aan een tocht naar het iets aangenamere Sequoia National Park vertrokken. Wat is daar leuk aan? Sequoia's zijn de grootste bomen (niet de hoogste) te wereld en groeien voornamelijk in het gelijknamige park. Naast deze bomen heeft park ook beren en deze kunnen ook de het campingterrein op komen. Overal op de camping staan dan ook grote ijzere kisten (soort bankkluizen) waar al het eten en andere geurproducten inmoeten. Het park was schitterend en de bossen rondom de camping waren rechtstreeks zoals je ze ziet in de film. Maar helaas, we hebben geen beren gezien.

Na de hoge bomen van Sequoia was het tijd voor het laatste National Park en volgens mensen die er geweest zijn, de mooiste. Yosemite NP. Over hoe de naam van dit park uitgesproken dient te worden hebben we diverse discussies gevoerd.
Conclusie is dat je het uitspreek als Joo Sem Miettie, alsdus een (power) Ranger.
Dit park midden in de Sierra Nevada staat bekend om zijn adembenemende natuur. En ook hier zouden beren de campground kunnen betreden.
De wandeling van 7 kilometer die we hebben gemaakt in het park, was een van de mooiste boswandeling (ja dat klinkt duf, en dat klopt als je denkt aan een rondje Heide) die ik ooit heb gemaakt. De watervallen en stijle bergen die beklomen moesten worden maakte, wederom, alsof ik op de set van tal van films liep. We zijn twee nachten op de camping van dit park gebleven en ik moet zeggen, voor iemand die kingsize bedden gewend is, beginnen het matje en de slapzak al aardig te wennen. De eerste nacht was een rustige, maar nacht twee.
Ik schrik wakker van een wel heel heftige wind die plotseling onze tent omringt. En nu ben ik er al een kleine 3 weken van op de hoogste dat mijn tentgenoot Jochen ontzettend hard snurkt, maar een hele tent verplaatsen lijkt me sterk.
Heel even schiet de gedachte bij me binnen dat er een beer aan de tent zit. Haha ja vast denk ik nog en val terug in slaap. 's Ochtends vraagt Tobias bescheiden of er iemand nog iets heeft gehoord vannacht. Ja! roep ik gelijk. Dat was een beer! En die heeft zeker 10 minuten op onze plaats gelopen. Nee serieus? is mijn reactie. Na overleg en het overwegen van alternatieven weten we het zeker, het is een beer geweest. Gelukkig zijn het in dit park de relatief 'lieve' zwarte beren die enkel op eten uitzijn. Niks om je zorgen om te maken dus!

We verlaten het laatste National Park, maar nog niet de laatste camping. De reis gaat door naar de meest op een Europees lijkende stad van de VS: San Francisco, maar eerst even bloemen zoeken.