N.O.: zelfs de jazz kan Katrina niet doen vergeten

In het diepe zuiden van de VS ligt de bakermat van de jazz en ons beginpunt New Orleans. Een stad die zes jaar geleden bijna compleet werd weggevaagd door de orkaan Katrina. Voor Amerikaanse begrippen een kleine stad, geworden dan wel. Want van de 500 duizend inwoners die er voor Katrina woonde, zijn er nog ongeveer 250 duizend over. Het merendeel is verhuisd, de rest omgekomen bij de ramp.
De beroemste inwoner die New Orleans gehad heeft is toch wel jazzmuzikant Louis Armstrong. Zijn naam is dan ook overal in New Orleans terug te vinden, in de naam van het vliegveld tot in het park in het centrum van de stad.

Ik snap dat bovenstaande inleiding overkomt als een lesje geschiedenis, maar wil je ook maar iets begrijpen van wat voor indrukken een stad als New Orleans maakt op een mens dan is enige achtergrondkennis een minimum vereiste.
De stad ademt jazz maar is letterlijk en figuurlijk gestikt in het water veroorzaakt door Katrina.
We hebben in de drie volle dagen die we in NO hadden veel kunnen doen.
Het is ontzettend vochtig in NO en dit houdt het moerasgebied dat de stad omringt in stand. De eerste dag hebben we deze moerassen bezocht. Op jacht naar alligators. De stand na een ochtend moerasgebied; vijf alligators, vier armadillo's, een slang en tal van grote spinnen, hagedissen en inktzwarte centimeters grote sprinkhanen.
Het moerasbezoek werd afgesloten met een heerlijk broodje bij subway. Ook een van de ketens die op iedere straathoek te vinden is. Hierna zijn we doorgereden naar een wijk die zwaar getroffen is door Katrina. De ramptoerist uithangen? Niet op de eerste plaats. Tuurlijk besef je dat je, als vier blanke toeristen, niet thuishoort in de, voornamelijk door afro-amerikanen, bewoonde wijk. Maar in tegenstelling tot een groot gedeelte van de Amerikaanse politiek sluiten wij niet onze ogen voor de ellende die zich daar afspeelt. Een gevaarlijke uitspraak? Nee, want het is nu zes jaar na Katrina en de wijk ligt er nog net zo bij als even na de ramp. En dan ga je de dag afsluiten maar hoe? Zoals het hoort in een typisch jazzcafe waar de zoveelste geweldige plaat van Armstrong wordt gecoverd.

De tweede dag hebben we New Orleans centrum aangedaan. De Fransen hebben een duidelijk invloed gehad in de stad want overal is de Franse lelie (logo van o.a. de Nederlandse scouting) terug te vinden. Ook heeft het meest interessante deel van de stad een Franse naam (French Quarter) en worden de straten met het Franse rue aangeduid. De meeste huizen hebben gietijzeren balkons en aanbouw stukken en dit maakt dat het er allemaal heel sfeervol, lees romantisch, uitziet. Daarna zijn we nog even met het typische NO tramlijntje naar het park gereden. Het park dat ons ging leiden naar de dierentuin, maar die was, net als ALLES op maandag, dicht.

De laatste dag hebben we een van de (slavernij)plantages Oak Alley bezocht. Een prachtig landgoed met een kast van een huis erop. Het huis bevat een oprijlijn met aan weerszijde ontzettend grote eiken. Deze maken de locatie compleet en het is dan ook niet gek dat er al meerdere films (waaronder Interview with the vampire) zijn opgenomen. We kregen een rondleiding door het huis en dit was informatief. Het verhaal ging over de landeigenaren. De landeigenaar was schijnbaar een ontzettend zielige man aangezien zijn vrouw liever in New Orleans had gewoond en dus continue weg was. Resultaat, deze man was depressief. En dan sta je, na een rondleiding van 30 minuten buiten, en geen woord over de slaven zelf en de behandeling hiervan. Typisch? Ja! Wel kunnen vertellen dat een man met 113 slaven in dienst zo´n zwaar leven heeft gehad omdat zijn vrouw liever ergens anders zat, maar weglaten dat deze (zwarte) mensen werden uitgebuit en mishandeld door dezelfde man. Het geeft zo´n rondleiding een aparte nasmaak, zeker als je vervolgens nog 10 minuten moet rijden om in een dorpje kleiner dan lepelstraat een piepklein museum te kunnen vinden waar wel wordt vertelt over het leed er geschiedde op de plantages van de arme depressieve blanke man.

Met deze bijzondere stad sluiten we 10% van reis maar 0% van de (reis)afstand af. Op naar het door de zangeres zonder naam vocaal aangerande Mexico, mexiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiico!