Hasta la viajar siempre!

Het had zomaar een leus op één van de vele propagandaborden ergens langs de weg of aan de rand van een willekeurige Cubaanse stad kunnen zijn. Hoe ik dat weet? Tegelijk met Obama en The Stones dook ik onder in la vida Cubana. En in dit door mijzelf getikte en door de Cubaanse staat gevalideerde reisverslagje lees je hoe dat was.

Cuba; het land van Fidel, sigaren, rum, Amerikaanse oldtimers, El Comandante Ché, de Buena Vista Social Club, 2 munteenheden, maar ook van steeds meer toeristen. Want laat ik maar gelijk met het slechte nieuws beginnen. Je bent lang niet echt meer ‘alleen’ op het Caribische eiland. Laat je door media of reisbureaus niets wijsmaken. You’ve just missed it.

Dat is dan ook wel gelijk het enige slechte nieuws. Cuba is namelijk geniaal! De sfeer, het weer, het leven, de mojito’s, de felgekleurde huizen…het is helemaal wat je ervan verwacht. Is dan echt alles top? Nou…er is 1 klein dingetje. Je hebt op Cuba heel erg veel, ik herhaal, je hebt heel heel erg veel… geduld nodig. En laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn. Een voorbeeld. Van het vliegveld in de stad komen kan je zomaar 3 uur kosten! Een uur bij de douane (niet te snel stempelen hoor meisje), een uur voor de kofferband (koffer voor koffer 3 vliegtuigen tegelijk leeghalen) en een uur bij het wisselkantoor (2 Fte op alle aankomende vluchten en iedereen moet wisselen). Voordeel is wel dat je met 2 mojito's in de hand, snel meegaat in de mañana mañana cultuur.

Goed, voor de lezers die eigenlijk alleen willen weten waar we geweest zijn. En voor wie de vorige 2 passages al kostbare minuten waren; het reisschema.
Een KLM vlucht bracht ons direct van Amsterdam naar Havana. Vanuit de geniale hoofdstad zijn we via Las Terrazas (eco reservaat, gaap) naar Valle de Vinales (op een mountainbike door de tabaksplantages en schitterende natuur) gereden. Een taxi collectivo (delen met anderen) brengt ons vervolgens van Vinales naar Playa Larga (Bay of Pigs, duiken en verder zie geschiedenisboek). Een Amerikaanse oldtimer scheurt ons – 2 agenten omkomend met blikjes Cubaanse cola – naar Cienfuegos. Vanuit deze Mexicaans ogende stad brengt een Lada ons via El Nicho waterval naar Trinidad. Na Havana het mooiste en meest Cubaans ogende stadje. Met het briljante Casa de la Musica voor een drankje en (voor degene met ritmegevoel een dansje). In Trinidad laat de taxi collectivo naar Santiago de Cuba het afweten. We wijken uit naar Santa Clara. De thuisstad van El Comandante. Ché Guevara. Hier verblijven we in de beste casa van heel Cuba. Gerund door de vriendelijke Hector en Giovanni. Hun koloniale casa is ruim opgezet en heeft een prachtig pittoreske patio. Met de nachtbus (ook wel bekend als de vrieskist) verlaten we het Guerillagehucht. Destination: Santiago de Cuba. De meest rauwe stad van Cuba. Een stad waar taxichauffeurs als vliegen om je heen zwermen, waar de armoede meer dan zichtbaar is en de honden dood in de goot (blijven) liggen. Vanuit de ruwe havenstad pakken we de Land Rover naar Baracoa. De eerste officiële ‘stad’ op Cuba. Hier beklimmen we El Yunque (berg), liggen we aan het mooiste strand en hebben we lol met Duitsers (ja dat kan) en Engelsen (joh, er is drank) op de Malecon. Het is ook gelijk de laatste echte bestemming. Het toeristische Varadero waar we op de terugweg nog even langskomen, sla ik stilletjes over. Afsluitend vliegen we van Havana naar Panama. Sluiten daar net op tijd onze offshore bedrijven en keren huiswaarts.

De vluchtige lezer kan nu stoppen. Voor bonusmateriaal, out takes en meer lees je rustig verder. O wacht, niet weglopen. Ik vergeet iets cruciaals!

Ditmaal was reismakker in crime: Hein(eken). Al werd Hein na 3 dagen omgedoopt tot Oscar. Want Hein, dat is in het Spaans je bek niet uit te krijgen. Oscar daarentegen wel. En ik werd Massimilia. Althans dat zag ik ergens op een papiertje gekrast worden. (En de beste man kon LETTERLIJK Maximiliaan uit het paspoort overschrijven).

Ok, nu dan echt het bonusmateriaal.

Om maar even terug te komen op de vele toeristen. Vooral de Duitsers, Fransen en Canadezen hebben het eiland gevonden. Maar ook Henk en Ingrid komen steeds massaler. Is het erg dat je af en toe tegen landgenoten aanloopt? Nou, als je in een klein dorpje, op een verlaten strand 4 Nederlanders tegenkomt die ook nog eens alle 4 uit Utrecht komen, dan zakt de moed even in je schoenen. Dokter, kunt u even komen. Breng u beste medicijn. Een fles Havana Club - 7 anos, 10 blikken cola en er samen een Utregse topavond van maken. Op een strand…. op Cuba….. dat doet niet echt pijn.

Het vervoer… dat is toch wel iets waar een extra paragraaf aan gewijd mag worden. Want wat hebben we bizarre dingen meegemaakt. Voor iedere rit verhoogde we onze levensverzekering met 3 ton en sloten we een ORV en een uitvaartverzekering af. Nog erger dan in Italië. Kan dat? Blijkbaar wel.

Naast de karakteristieke oldtimers die er op Cuba rondrijden, word je over het algemeen vervoerd in een kleine Lada uit het Sovjet tijdperk. Geen airco, geen gordels, geen officiële onderdelen in de auto en geen snelheidsmeter. Dat ding werkt overigens in niet 1 auto op Cuba. Waarom? Omdat daardoor de kilometerteller ook niet werkt. En je draagt omzet af op basis van het aantal gereden kilometers. Wat werkt dat communisme goed he…

Er zijn 2 ritten die een toelichting behoeven. De eerste is de rit van Santiago naar Baracoa. Dat ligt aan de bovenkant van het eiland. Of zoals Oscar trouw bleef corrigeren: “Het noorden. Alleen vrouwen zeggen boven, onder, links en rechts als het om navigeren gaat”. Het vervoersmiddel was een knaloranje (in stijl) Land Rover met in een militaire achterbak. Dat betekent 2 houten banken. Die we delen met 12 anderen. Het eerste kwartier voel ik me een stoer avonturier in een Jeep die over de Cubaanse wegen cruist. Maar na 5 uur, waarin de ene ledemaat na de ander het opgeeft, stappen Hein en ik uit als een soort pasgeboren gazellen die 5 minuten de tijd krijgen om te leren lopen. De weg is wel prachtig mooi dus het was de pijn meer dan waard.

De andere rit was – een nachtrit - met de taxi van Baracoa naar Varadero. Samen met een Duits stelletje. In Baracoa werden we in een busje gezet met 3 anderen. Zij zouden meerijden tot een bepaald punt en daarna in een andere taxi naar Santa Clara worden gereden. De naam van onze taxichauffeur ben ik alweer vergeten maar Complete Randdebiel komt denk ik het meest in de buurt. De jongen is compleet loco. Hij schreeuwt zo’n beetje naar iedereen die hij denkt te kennen. Hij rijdt alsof hij in een kart zit. En normaal is dat niet zo erg, maar als je in een busje over een weg met alleen maar 10 centimeter diepe kuilen rijdt toch wel. Dat busje kunnen ze afschrijven… Maar het ergste komt nog. Het busje viel om de 5 minuten uit. Want… het busje rijdt op een duur soort benzine en dat geld hebben ze op Cuba niet. Dus dan doe je gewoon goedkope benzine in de auto. En dan stopt dat ding er dus om de haverklap mee. Na 15 keer stilvallen was mijn geduld met dit waakvlamtype helemaal op. Maar ja…leg dat maar eens uit in het Spaans.

Na een tenenkrommende 2 uur, worden we in een andere taxi gezet. Een stevige Volvo zowaar. Zonder hoofdsteunen en gordels, maar ach details. De chauffeur van deze taxi is Stille Stefano zelf. Hij zegt geen woord, maar rijdt in ieder geval een stuk beter. Als we wegrijden bij het verdeelpunt rijdt de taxi met de 3 andere achter ons aan. Een klein half uur later stoppen we bij een huis….in the middle of nowhere. De taxi met de 3 andere toeristen verdwijnt achter het huis. Onze chauffeur stopt langs de weg en loopt richting het huis. Dus… de Duitser en ik besluiten te gaan kijken. Er schieten zeker 5 thrillers door mijn hoofd. Wat treffen we aan? Geen horrorscenario maar…. een doe-het-zelf-pompstation. Naast de auto staan 2 gigantische jerrycans gevuld met Cubaanse benzine. Ook doe het zelf, gok ik. De mannen staan erbij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Midden in de nacht een laatste wissel. Deze chauffeur heeft iets weg van The Transporter. Zo intens heb ik iemand zelden achter het stuur gezien. Nog net geen handschoenen, maar verder klopt het hele plaatje. Hij brengt ons uiteindelijk, na 12 lange uren, in Varadero.

We hebben meer gedaan dan in auto's zitten. Maar over mojito's drinken op prachtige stranden hoef ik niet te schrijven. Daarvoor moet je gewoon zelf naar Cuba gaan.

Ik wilde al een hele tijd naar dit bijzondere eiland. En nu ik er geweest ben weet ik waarom. Zo onwijs bijzonder. Naast al het verwachte, bracht het meer. Vanaf nu is Cuba voor mij ook: Taxi Amigo, eenzijdig eten (pollo, camarones of langosta met rijst), kermisattracties die worden aangestuurd door vorkheftrucks, wifi op pleintjes, keihard winnen met Yahtzee, de hele dag Chan Chan van de BVSC, nergens hangmatten vinden en nog zoveel meer. Oscar Amigo, gracias. Hasta la viajar siempre!